از پیام های صبح میمه ؛ … می خواهم زنده بمانم

از پیام های صبح میمه ؛ … می خواهم زنده بمانم

من یک پرستارم
من یک پرستارم. شغلم پرستاری است. وظیفه ام این است که به بیماران خدمت کنم و به ازای آن هیچ منتی به دوش کسی ندارم. چون شغلم این است و خود آن را انتخاب کرده ام. با تمام خوبی و بدی هایش. نمی گویم فقط به خاطر رضای خدا انتخاب کرده ام. که این حرف منتی بیش نیست! با میل خود انتخاب کرده ام و در کارم رضای خدا را هم در نظر می گیرم. ولی اگر بگویم پرستار شده ام تا خدا از من راضی باشد و به بندگانش خدمت کنم و تنها هدفم همین بوده است ، که به حتم سخنی گزاف گفته ام!
با همه این حرف ها، می دانم که یک پرستارم و وظیفه ام خدمت رسانی است.
اما در کنار شغلم
انسان نیز هستم.
مادر نیز هستم.
دلم می خواهد روزی برسد که دامادی پسرم را ببینم.
دلم می خواهد روزی دخترم را روانه خانه بخت کنم.
دلم می خواهد روزی خانه ام پر از خنده های کودکانه نوه هایم شود.
دلم خیلی چیزهای دیگر را هم می خواهد ….
همه آن چیزهایی که یک مادر آرزو می کند! برای خودش، بچه هایش و زندگی اش…..
من به واسطه شغلم از بسیاری از آرزوهایم چشم پوشیده ام.
حتی از بسیاری از آرزوهای خانواده ام
ولی پذیرفته ام که اقتضای شغلم است! سعی کرده ا م به خانواده ام نیز بقبولانم
اما ! اما امروز صحبت از چیز دیگری است
کرونا
من به واسطه شغلم وظیفه دارم در کنار همه خدماتی که به جامعه ارائه می دهم از بیمارم، خودم، همراه بیمارم و خانواده ام در مقابل کرونا نیز محافظت کنم.
من در بخش کرونا کار نمی کنم، ولی تمام بیمارانم را غیر از خدماتی که می گیرند باید از نظر کرونا هم بررسی کنم. باید مواظب باشم بیماری که برای دریافت هر خدمتی به منمراجعه کرده است، دچار کرونا نیز نشود! خودم هم دچار نشوم! همراهان بیمارن نیز همین طور و …..
خودم هر روز و هر روز در معرض خطر هستم و ….
همه این ها وظیفه من است.اما هموطن! اینکه شما با عدم رعایت مقررات بهداشتی اجازه قطع زنجیره کرونا را ندهید و با شرکت در مجالس مهمانی و تولد و عزا و عروسی و …. روز به روز شرایط را از قبل بدتر کنید و کار من را بیشتر و سخت تر کنید، وظیفه من است!؟
اینکه برای آرامش دلتان در دسته های عزاداری شرکت کنید و نذری بدهید و نذری بگیرید و کار من را بیشتر کنید وظیفه من است!؟
این روزها آنقدر مواد ضدعفونی کننده در بخش هایمان استفاده می شود که صدای سرفه هایمان قطع نمی شود….
آنقدر دست هایمان را الکل زده ایم که انگشتهایمان زخم شده ا ست!
آنقدر ماسک روی صورت گذاشته ایم که جای بندهای آن تاول زده است!
برای وظایفمان منتی به دوش کسی نداریم ولی برای اهمال کاری هایی که باعث افزایش کارمان می شود چه!؟
نمی دانم زنده می مانم تا روزهای آرامش را ببینم یا نه!
اگر به خطر انجام وظایفم زنده نماندم که هیچ، ولی اگر به خاطر اهمال کاری دیگران بود …….
من پرستارم! می خواهم زنده بمانم
می خواهم زندگی کنم
ماه هاست اجازه نداده ام کودک خردسالم به من نزدیک شود ، چون به احتمال زیاد ناقلم !
می خواهم بار دیگر مانند هر مادری فرزندم را در آغوش بگیرم و از خنده های کودکانه اش سرمست شوم
بگذارید زنده بمانم……
بگذارید زنده بمانم…..