بر فرازِ قناتِ مُزد آباد… باغِ انگورِ میمه باد آباد!

شعر – مرجان اکبر زاد

میمه! اِی سرزمینِ گندم و تاک!

خاکِ زَرخیزی و هوایت پاک

کوههایت کشیده تا اَفلاک…

دشت و صحرا همیشه پُر پژواک؛

باغِ مِیمی و خُمّ ِ مِیِ ناب

جویبارَت روان و پُر از آب؛

تختِ سُرخَت آئینه ی زَر تاب…

مردمانت در عید ، پابه رکاب؛

مَه نِشیند میانه ی میدان،…

به تماشایِ قلعه ی وَزوان؛

افتخارَت به روستای ازان:

سَرگُلِ زعفرانِ نابِ جهان؛

سیده صالحه چو فیروزه…

می درخشد به روی این ایوان؛

فَخرِ دارالمؤمنین – ونداده:

شهدا ، وین مردمانِ اُفتاده؛

نامِ لایبید و سنگِ زینتی اَش،

سَرِ زبان ِ زمانه اُفتاده؛

صبحِ ییلاقیِ مَراوَندت؛

مَسته کوهِ بُلندِ پا بَندت؛

طعمِ انگورِ همچنان قندت،

مردمِ خوبِ آبرومندت؛

دامداری ، حسن رباط و لوشاب؛

جشنِ انگور و چشمه ی خوشاب

موته ، دشتِ پناهِ آهو ها…

معدنِ زَر ، درخششِ کوهها؛

قلعه ی شب نما – زیاد آباد؛

خانه ی خُسروان- خسرو آباد؛

می رسد بر مَشامِ باغِ بهشت…

عطرِ ریحان از سعید آباد؛

بانوان ، میکِشند زحمتِ فرش،

لاله زارَت ، فرازِ شانه ی عَرش؛

بَه چه زیباست این نِگارستان!

زَرِ نابِ میانِ دشتستان؛

عطرِ سنجد به سَر درِ بُستان…

گلِ بادام ، قلبِ تاکِستان؛

میمه ! اِی سرزمینِ گندم و تاک!

خاکِ زَرخیزی و هوایت پاک

کوههایت کشیده تا اَفلاک…

دشت و صحرا همیشه پُر پَژواک؛

می خَرامَند آهُوانِ تو شاد…

با صدای صِنوبران در باد؛

بر فرازِ قناتِ مُزد آباد…

باغِ انگورِ میمه باد آباد!