پورمهدی ــ بخشندگی و مهربانی خداوند

بسم الله الرحمن الرحیم
«الرحمن ارحیم»
مغازه دارها جنسی را بیشتر می آورند که حاجت و نیاز مشتریان به آن بیشتر باشد. و این که خداوند نیز بخشندگی و مهربانی خود را در این سوره به تکرار یاد کرده و برای دومین بار می گوید: «الرحمن الرحیم » از همین روست٬ زیرا بندگان خود را خوب می شناسد که تشنهٔ بخشندگی و مهربانی اند. از سویی خوب می داند که آن چه بشر را گم و گمراه کرده و به بندگی دیگران دعوت می کند همین دو اصل یعنی بخشندگی و مهربانی است. ما اگر خدا را بخشنده و مهربان می یافتیم پا به پای او رفته و بنده و فرمانبردار او می شدیم. رزمنده ای از ایام دفاع مقدس و روزگار جبهه تعریف می کرد؛ جمعی حلقه وار بر سرِ سفره ای نشسته بودیم و شاید از آن جمع پاره ای هم اکنون در جوار رحمت حق باشند٬ گوارایشان باد٬ بگذریم٬ بزرگی هم نشسته بود و کار زیبایی کرد٬ او یک لقمه گرفت به بغل دست خود داد و از او خواست تا به بغل دست خود بدهد و از او نیز همین را خواست تا رسید به من که در آن آخر نشسته بودم و با لبخند زیبا و نگاه عمیق خود به من فهماند که: مال شماست بخور و من به جای این که از بغل دستی خود تشکر کنم از او سپاس گذاری کردم٬ و کار درست هم همین بود٬ حال فکر می کنم اگر نابینا بودم سپاس من رنگ دیگری می یافت و از کسی مثل بغل دستی خود ممنون و سپاس گذار می شدم که هیچ کاره بود!
حال داستان ما و نعمت هایی که به چنگ می آوریم از همین دست است. بخشنده اوست٬ ولی نه مستقیم بلکه دست به دست می چرخند تا به ما برسد ولی بیچاره ما که نابیناییم و بخشندهٔ حقیقی را نمی بینیم و از این رو دستان بغل دستی خود را می فشریم.