پورمهدی ــ فضائل و کرامات امام موسی بن جعفر(ع)

بسم الله الرحمن الرحیم
«یا اَبَاالحَسَنِ یا موُسَی بنَ جَعفَرٍ اَیُّهَا الکاظِمُ یَابنَ رَسوُلِ اللّهِ یا حُجَّهَ اللّهِ عَلی خَلقِهِ یا سَیِدَناوَ مَولانا اِنا تَوَجَّهنا وَستَشفَعنا وَ تَوَسَّلنا بِکَ اِلیَ اللّهِ وَ قَدَّمناکَ بَینَ یَدَی حاجاتِنا یا وَجیهاً عِندَاللّهِ اِشفَع لَنا عِندَاللّه یااَبَالحَسَنِ یا عَلِیَّ بنَ موُسَی الرِضا یَابنَ رَسوُلِ اللّهِ یا حُجَّهَ اللّهِ عَلی خَلقِهِ یا سَیِدَناوَ مَولانا اِنا تَوَجَّهنا وَستَشفَعنا وَ تَوَسَّلنا بِکَ اِلیَ اللّهِ وَ قَدَّمناکَ بَینَ یَدَی حاجاتِنا یا وَجیهاً عِندَاللّهِ اِشفَع لَنا عِندَاللّه»
کرامت اوّل: کاظمیت مولا؛
مردی از اولاد عمربن خطاب در مدینه بود ٬ همواره موسی بن جعفر (ع) را می آزرد و هر وقت وی را می دید دشنامش می داد و به علی(ع) ناسزا می گفت٬ عدّه ای از اصحاب خدمت موسی بن جعفر (ع) عرض کردند : به ما اجازه دهید تا این فاجر را بُکُشیم! امام(ع) آن ها را نهی کرد و به شدّت از این کار باز داشت. روزی پرسید عمری کجاست؟ گفتند: به کشتزارش رفته است٬‌امام (ع) از شهر بیرون شد٬ سوار بر الاغش به مزرعهٔ او رفت ٬ مرد عمری فریاد برآورد٬ زراعت ما را پامال نکن٬ امّا ابوالحسن (ع) با الاغش همان طور می رفت تا به نزد وی رسید ٬ پیاده شد و نشست٬ با او خوشرویی کرد و وی را خنداند و فرمود : چقدر برای کشتزارت خرج کرده ای؟ گفت: صد د ینار . فرمود: چقدر امیدواری که محصول برداری؟ گفت : علم غیب ندارم. فرمود: گفتم: چقدر امیدواری که عایدت شود؟ گفت: امید دویست درهم عایدی دارم. امام(ع) کیسه ای را بیرون آورد که سیصد درهم داشت ٬ به او داد و فرمود: این را بگیر ٬ زراعتت هم به حال خودش باقی است و خداوند به قدری که انتظار داری نصیب تو خواهد کرد. می گوید : آن مرد عمری از جا برخاست سر حضرت را بوسید و تقاضا کرد از لغزش او بگذرد . امام (ع) لبخندی به او زد و برگشت و راهی مسجد شد ٬ دید عمری در مسجد نشسته است . همین که چشمش به امام افتاد ٬ عرض کرد : خدا می داند که رسالتش را در کجا قرار دهد . راوی می گوید: اصحاب امام(ع) جانب آن مرد شتافتند و گفتند : جریان تو چیست٬ تو که عقیدهٔ دیگری داشتی؟ جواب داد: شما هم اکنون شنیدید که من چه گفتم و همچنان امام(ع) را دعا می کرد ولی آن ها با وی و او با ایشان مخاصمه می کردند. همین که امام(ع) به منزلش برگشت به اصحابی که پیشنهاد کُشتن عمری را کرده بودند٬ فرمود: دیدید چگونه کار او را اصلاح کردم و شرش را کفایت نمودم. [ ارشاد مفید/ص۲۷۸ ]
کرامت دوم: موعظه امام کاظم(ع) و بُشر حافی و ماجرای توبهٔ او؛
امام (ع) در دروان زندگی خود اشخاصی را با عظمت خود به راه آوردند که هر کدام به طریقی توسط آن بزرگوار هدایت می شدند ٬ همیشه امام به فکر شیعیان خود بودند: ابونصر بشر بن الحارث معروف به « بشر حافی» از اولاد رؤساء و درباریان بود٬ اغلب به لهو و لعب و بی عاری و کارهای قبیح اشتغال داشت٬ چنان که رسم این گونه اشخاص است. روزی امام کاظم(ع) در بغداد از خانه او عبور می کرد٬ صدای ساز و آواز و ملاهی شنید ٬ در این بین کنیزی از خانهٔ بشر بیرون آمد تا خاکروبه را بیرون ریزد. امام(ع) به او فرمود: صاحب این خانه آزاد است یا عبد؟ گفت: آزاد است. امام فرمود: راست گفتی ٬‌اگر عبد بود از مولایش می ترسید . کنیز به خانه برگشت ٬ بشر که بر سفره شراب نشسته بود ٬ گفت : چرا تأخیر کردی؟! گفت: با مردی سخن می گفتم که چنین گفت . بشر که معنی کلام را فهمید پا برهنه در عقب امام(ع) دوید ٬ تا خود را به امام رسانید و به دست آن حضرت توبه کرد و اعتذار نمود و گریست . او بالاخره از زهاد عصر خود گردید ٬‌ مواعظ بسیاری از او در کتب اخلاق نقل شده است. می گویند : بعد از آن دیگر کفش نپوشید و پیوسته پا برهنه بود که لقب حافی ( پا برهنه ) یافت. لفظ بُشر بر وزن « عُذر» است.
کرامت سوم: صفوان بن مهران جمال و امام کاظم(ع)؛
صفوان بن مهران جمال می گوید: روزی به خدمت ابوالحسن اول ( امام کاظم(ع) ) رسیدم. فرمود: صفوان ! همه چیز تو خوب است ٬ مگر یک چیز . گفتم : فدایت شوم ٬ آن کدام است؟! فرمود: آن که شتران خود را به هارون الرشید کرایه می دهی . گفتم به خدا قسم من برای تکبر ٬ افتخار ٬ شکار و لهو کرایه نمی دهم. ٬ بلکه فقط برای سفر مکه کرایه می دهم٬ وانگهی خودم با شتران نمی روم ٬‌ بعضی از غلامان خود را می فرستم. فرمود: یا صفوان ! آیا پول کرایه مقروض می مانند یا در اول می دهند؟ گفتم: بعد از عمل حج می دهند. فرمود: دوست داری زنده بمانند تا کرایه تو را بدهند؟ گفتم : آری. فرمود: هر که بقا آن ها را دوست دارد٬ با آن هاست و هر که با آن ها باشد اهل آتش است. صفوان گوید: رفتم همه شتران را فروختم ٬ هارون چون از این کار مطلع شد٬ مرا خواست و گفت : گزارش رسید که شتران خود را فروخته ای ٬ گفتم : آری ٬ گفت: چرا ؟ گفتم: خودم پیر شده ام ٬ غلامان نیز درست کار نمی کنند . گفت : هیهات هیهات ٬ می دانم کدام کس به این کار دلالت کرده است ٬ موسی بن جعفر به این عمل اشاره کرده است. گفتم : مرا با موسی بن جعفر چه کار؟ گفت: ساکت باش ٬ به خدا اگر حسن مصاحبت نبود تو را می کشتم. [ رجال کشی / ذیل کلمه صفوان ]
کرامت چهارم: امام کاظم(ع) و علی بن یقطین؛
امام (ع) با این که کرایه دادن یک کاروان شتر را کمک به ظلمه می دانند ولی به امر خودشان و به خاطر مصالح شیعیان و به خاطر مصالح شیعیان یکی از اصحاب خاصشان در حکومت هارون الرشید وزیر بود و حضرت همیشه به او نظر لطف و عنایت داشتند. آن شخصیت عظیم الشأن علی بن یقطین بود که در اطاعت از امر امام به این جا رسیده بود که : مردی به نام محمد بن علی صوفی نقل می کند : ابراهیم جمال که شغل شترداری داشت برای عرض حاجتی محضر علی بن یقطین وزیر آمد٬ علی او را اجازه ورود نداد و رد کرد . اتفاقا در آن سال علی بن یقطین به حج مشرف شد و در مدینه به زیارت امام کاظم (ع) آمد٬ امام به او اجازه ورود نداد ٬ علی بن یقطین در روز دوم امام را ملاقات کرد و گفت: مولای من ! گناه من چیست؟ امام فرمود: من از ورود تو مانع شدم ٬ زیرا که تو از ورود برادرت ابراهیم جمال مانع شدی و نگذاشتی پیش تو بیاید ٬ خدا عمل تو را قبول نخوهد فرمود٬ مگر آن که ابراهیم جمال از تو بگذرد. علی گفت : سرور من و مولای من ! این چطور ممکن است ٬ من در مدینه هستم و او در کوفه !!! امام فرمود: چون شب رسید به تنهایی به قبرستان « بقیع» برو ٬ بی آن که کسی از یارانت بداند ٬ خواهی دید در آن جا اسب اصیلی زین کرده آماده است ٬ آن تو را به کوفه خواهد رسانید . علی بن یقطین شب به « بقیع» آمد و به آن مرکب سوار شد٬ بعد از کمی ٬آن اسب او را در کوفه به در خانه ابراهیم جمال رسانید ٬ علی در را زد و گفت : من علی بن یقطین هستم. ابراهیم از درون خانه صدا زد : علی بن یقطین وزیر در خانه من چه می کند؟ علی بن یقطین گفت : کار من بزرگ است ٬ آن گاه اجازه گرفت و داخل شد . گفت: ای ابراهیم ! سرورم موسی کاظم(ع) مرا قبول نکرده مگر آن که تو از من عفو کنی . گفت : خدا تو را بیامرزد. علی بن یقطین گفت : من صورتم را به زمین می گذارم ٬‌تو قدم بر صورت من بگذار . ابراهیم گفت: این کار را نکنم ‌٬علی بن یقطین اصرار کرد که بکن ٬ ابراهیم پا به صورت علی گذاشت و علی می گفت : خدایا ! شاهد باش. بعد٬ از خانه ابراهیم بیرون آمد ٬ سوار آن اسب شد و اسب ٬همان شب او را به در خانهٔ امام رسانید ٬ امام به او اجازه ورود داد و قبولش فرمود.
«والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته»
منبع؛ bayyenat110.blogfa.com