نوستالژی بستنی علی عابد

نظرات – با اجازه سلام علیکم.
یادداشت آقای ایراندوست در زمینه ی گرانی من را به یاد خواسته ی والده انداخت که خواسته بودند به شیوه ی ایشان در مورد بستنی علی عابد چند خطی بنویسم. اما از آنجا که جوانان عصر کامپیوتر و ماشین حساب خیلی حافظه ی درست و درمانی ندارند، بنده فراموش کرده بودم نارضایتی والده را به عرض برسانم. همانطور که تاکنون چندین و چند بار در این وبلاگ از بستنی های علی عابد به عنوان نوستالژی نسلی از میمه یاد شده است، خانواده ی ما هم از این بستنی ها خاطره ی بسیار دارد. یادش بخیر وقتی هنوز لوله های گاز به خانه های میمه نیامده بود، حمام رفتن با آبگرمکن های نفتی از بابت هزینه صرفه ای نداشت و غیر از آن دم به دقیقه هم آب سرد می شد، آدم از حمامش هیچی حالیش نمی شد جز جیغ و داد به سوی بیرون از حمام که آآآآآآآآآآآآآآبووووووووو ببندسردم شد، و جواب آنور که آآآآآآآآآآآآب بستست. و به قول میمه ای ها آدم سدده می کرد(املایش ان شاءالله درست است). خلاصه داشتم می گفتم که به دلایل یاد شده ما همیشه حمام بیرون یا همان حمام گرده ی خودمان را می رفتیم و مهمترین کیف تحمل رنج پیاده رفت و آمد کردن به حمام همانا خرید بستنی علی عابد در راه و سرمستانه خوردن آن بود. عطر زعفرانش آدم را سر کیف می آورد و خنکی اش گوارا بود. هفته ی پیش با والده یاد بستنی علی عابد کردیم و سر راهمان رفتیم از پسرشان بستنی بخریم که دیدم والده اخمهایشان را در هم کرده اند انگاری که خدای نکرده جای بستنی دارند آبگوشت تحویل می گیرند. پرسیدیم شما را چه شد که اشارتی به بستنی ها کردند و گفتند چرا دو رنگه؟ چرا همش زعفرانی نیست؟ من هم از شما چه پنهان حالم گرفته شد. بنده و والده ابداً منظورمان کم فروشی نیست خدای نکرده، شاید فکر کرده اند اینطوری بستنی شکیل تر می شود و آب و رنگش بیشتر است. اما بد جوری بستنی های نوستالژی فوق الذکر و تمام خاطراتش را از دست داده ایم. لذا والده که گویا خاطرات بیشتری از این بستنی ها دارند امر فرمودند یادداشتی بنویسم مبنی بر تقاضای برگرداندن شکل و طعم بستنی ها به همان رویه ی شیرین قدیم. حال آیا قبول افتد یا نه دیگر نمی دانم. به قول آقای ایراندوست تا مطلبی دیگر خدا