حال و هوای خانه جانبازی که در منا قربانی شد و شعر زیبای نفیسه السادات موسوی

2015-09-27
175 بازدید

جامعه > حوادث – روزنامه اعتماد در گزارشی در باره یکی از جانبازان که در فاجعه منا جان باخته است نوشت:داود موسوی جانباز ٧٠ درصد در عملیات فاو برای پاکسازی میدان مین اعزام شده بود که به دلیل انفجار هر دو پایش را از دست داد. او دو پسر ٢۴ و ١٨ ساله و یک دختر ١٣ […]

۱۳۹۴۰۷۰۴۰۱۰۷۵۱۴۲۱۶۱۷۱۲۳۴
جامعه > حوادث – روزنامه اعتماد در گزارشی در باره یکی از جانبازان که در فاجعه منا جان باخته است نوشت:داود موسوی جانباز ٧٠ درصد در عملیات فاو برای پاکسازی میدان مین اعزام شده بود که به دلیل انفجار هر دو پایش را از دست داد. او دو پسر ٢۴ و ١٨ ساله و یک دختر ١٣ ساله دارد که حالا تنها تکیه‌گاه‌شان شانه‌های مادری است که همراه شوهرش به حج رفته اما هنوز از فوت او خبر ندارد.

سجاد، پسر بزرگ داود موسوی درباره لحظه‌ای که از فوت پدرش در حادثه منا باخبر شد به «اعتماد» می‌گوید: «پدر و مادرم همراه دایی و پسرخاله پدرم به حج امسال رفته بودند. شب حادثه با پدرم حرف زده
بودم. او و مادرم حال‌شان خوب بود. روز بعد – پنجشنبه – در خانه بودم که طرف‌های ساعت ۴ بعدازظهر یکی از همرزمان پدرم با من تماس گرفت و گفت سجاد از پدرت خبر داری؟ دلم ریخت. گفتم نه، خبری شده؟ گفت متاسفانه شبکه خبر اسم کشته‌ها را زیرنویس کرد که اسم پدر تو هم در بین آنها بود. سریع با گوشی پدرم تماس گرفتم اما جواب نداد. رسیدم خانه. آنجا با مدیر کاروان تماس گرفتم اما او گفت خبر فوت پدرم دروغ است و او مفقود شده. چند ساعت بعد دوباره شبکه خبر اسم کشته‌ها را خواند که پدرم در میان آنها نبود تا نماز مغرب که دوباره اسامی را خواندند و اسم پدرم یکی مانده به آخرین کشته لیست بود.»

بغض راه گلوی سجاد را بسته. حرف‌هایش مدام تکه تکه می‌شود. تنها سه روز از جان باختن پدرش می‌گذرد. او ادامه می‌دهد: «دوباره با مدیر کاروان تماس گرفتم اما او باز گفت که این خبر هم دروغ است و آنها هنوز ردی از پدرم پیدا نکرده‌اند. با این حرف همه ما امیدوار شدیم تا اینکه ساعت ١٢ ظهر جمعه خبر قطعی را به ما دادند. قلب‌مان تکه تکه شد.»

هنوز مادر سجاد که ٢٨ سال پیش خبر جانباز شدن همسرش را شنید نمی‌داند داود موسوی یکی از همان حجاجی است که زیر دست و پا له شد تا بنرهای تبریکش روی دیوار بی‌معناترین چیزها باشد. پسرش می‌گوید: «هنوز به مادرم نگفته‌ایم پدرم فوت کرده. او الان سه روز است که پشت در یکی از بیمارستان‌های منا نشسته و منتظر است تا خبری از پدرم به او بدهند. فکر می‌کند او جزو مصدومان است. چند ساعت پیش که با او حرف زدم به من گفت سجاد، به من گفته‌اند داود در بیمارستان بستری است اما پزشک‌ها اجازه ملاقات نمی‌دهند. من الان سه روز است پدرت را ندیده‌ام. ببین می‌توانی کاری کنی تا اجازه ملاقات بدهند؟»

سجاد لحظه‌ای سکوت می‌کند و دوباره می‌گوید: «من مطمئن هستم مادرم می‌تواند فوت پدرم را تحمل کند. می‌خواهم بعد از اینکه اعمال حجش را به جا آورد موضوع را برایش بگویم. آن زمان که پدرم هر دو پایش را از دست داد مادرم تحمل کرد، حالا هم می‌تواند.» پسر بزرگ خانواده حالا باید با خاطرات پدر زندگی کند. او می‌گوید: «پدرم خیلی شوخ طبع بود. خاطره‌ای از او یادم نمی‌رود. وقتی ١۴ سالم بودم با فامیل‌ها به گردش رفته بودیم. بچه‌ها داشتند بدو بدو می‌کردند. عمویم هم بلند شد تا بازی کند. خواهرم وقتی این صحنه را دید از پدرم خواست بیاید با آنها بازی کند اما او نمی‌توانست بدود. آنجا برای نخستین بار بغض پدرم را دیدم. وقتی اصرار خواهرم را دید بلند شد رویش را بوسید و با ناراحتی
گفت نمی‌توانم.»

پیش از وقوع حادثه قرار بود پدر و مادر سجاد روز چهارشنبه به خانه برگردند اما حالا مادر تنها بازمی‌گردد. اهالی محل پس از شنیدن خبر حادثه می‌خواستند بنرهای تبریک بازگشت حجاج را از روی دیوار جمع کنند اما عموی سجاد از آنها خواسته تا به حرمت مادر، بنرها همچنان پا برجا بماند.

حالا خانه داود موسوی رنگ و بوی عجیبی دارد. نمای بیرونی خانه از دو نوع بنر متفاوت آذین‌بندی شده است؛ نیمی از بنرها در سوگ پدر نشسته‌اند و نیمی دیگر چشم به راه مادر. فرزندان جانباز ٧٠ درصد جنگ تحمیلی حالا آخرین تصویر پدرشان، با لباس احرام، روی ویلچر را قاب کرده‌اند و در بهترین جای خانه به دیوار دوخته‌اند. قرار است تا ساعاتی دیگر مادرشان نیز پا در خانه بگذارد. بنرهای متفاوتی که آنها روی نمای خانه‌شان چسبانده‌اند نیز هنوز در باد بی‌جان پاییزی تکان می‌خورد. هرکسی با عبور از کنار آنها سری تکان می‌دهد و آهی می‌کشد. همان حالتی که حالا بخشی جداناشدنی از زندگی سجاد، برادر و خواهر کوچکش و خانواده ١٣۶ زایر ایرانی جان‌باخته دیگر در منا شده است. حسی مشترک که طعم شیرین زیارت را با تلخی سفری بی‌بازگشت آمیخته است. هنوز از سرنوشت ٣٢۵ زایر دیگر ایرانی خبری در دست نیست، خانواده آنها نیز با حسرت به بنرهای تبریکی که روی دیوارهای خانه‌شان نصب کرده‌اند نگاه می‌کنند.

شعری تاثیرگذار از بانوی شاعره ایرانی نفیسه السادات موسوی برای همسرش که در منا جان باخت منتشر می شود

چمدان را که جمع می‌کردیم ،                           هرکسی یک نفس دعا می‌خواست
پسرت عاقبت به خیر شدن ،                      دخترت اذن کربلا می‌خواست

اسم‌ها را نوشته بودی تا                            ، هیچ قولی ز خاطرت نرود
مرد همسایه شیمیایی بود ،                       همسرش وعده‌ی شفا می‌خواست!

من که این سال‌ها قدم به قدم،                       پا به پای تو زندگی کردم
در خیالم دمی نمی‌گنجید،                         دل بی طاقتت چه‌ها می‌خواست

تو شهادت مقدرت بوده ،                          گرچه از جنگ زنده برگشتی
ملک الموت از همان اول ،                        قبض روح تو را مِنا می‌خواست!

عصر روز گذشته در عرفات ،                        در مناجات عاشقانه‌ی خود
تو چه گفتی که من عقب ماندم؟؟                        که خدا هم فقط تو را می‌خواست؟!!!

ما دوتن هر دو همقدم بودیم،                        لحظه لحظه کنار هم بودیم
کاش با هم عروج می‌کردیم،                                 کاش می‌شد…اگر خدا می خواست

منبع: تسنیم

مطالب مرتبط

جلسه ی هیئت مدیره ی شرکت گلستان برگزار شد

اطلاعیه ی صندوق قرض الحسنه در مورد سود سهام گلستان

✅ مجمع عمومی عادی گلستان میمه برگزار شد .