علی اسماعیلی – جناب آقای اورانی با سلام …

فرهنگ اشتباهی که در جامعه ما باب شده این است که با بروز یک حادثه ناگوار همه به دنبال مقصر می گردند .کار راحتیست. فرد یا نهادی را مقصر واقعه جلوه بدهیم و موضوع را تمام شده بدانیم.این که فردی به خاطر عدم قبولی در کنکور خودکشی کرده و مقصر نظام آموزشی و تربیتی کشور است غیر منطقیست. با تعاریفی که آقای شیبانی از شما ارائه کرده بودند .بیان این گونه تحلیلها تعجب برانگیز و دور از انتظار است.چرا وقتی به رتبه های تک رقمی کنکور نگاه می کنیم یا موفقیت در المپیادها و صدها اتفاق خوب آموزشی را می بینیم ، نمی گوییم نظام آموزشی موثر بوده .اما تا یک اتفاق ناگوار پیش می آید انگشت اشاره به سمت آموزش و پرورش است.متاسفانه در این راستا صداو سیما، نحوه تربیت در خانواده ها ،وعوامل دیگر در بزرگ نمایی کنکور و دست یابی به رشته ای خاص تاثیر دارند.یادم هست چند سال پیش رفتم آمادگاه برای تهیه کتابی خاص . مادر و پسری در یکی از کتابفروشیها به شدت با هم بحثشان شد.وقتی دقیق شدم مشخص شد که دانش آموز علاقه مند به رشته هنر بود ولی مادر اصرار داشت که تجربی کنکور بدهد تا پزشکی قبول شود. حالا چرا ؟به خاطر اینکه دختر خاله اش چند سال قبل دندانپزشکی قبول شده و ما نباید از آنها کم بیاوریم.نگاه مردم را باید عوض کرد و در عوض کردن نگاه، آموزش و پرورش فقط یکی از عوامل است نه همه ماجرا.بهتر است در کشور ما به جای سرمایه گذاریهای کلان برای ساختن مراکز تجاری متعدد و ایجاد دانشگاههای غیر انتفاعی کم کیفیت که متاسفانه مثل قارچ هم رشد می کنند به فکر توسعه دانشگاههای دولتی و تسهیل جریان ورود به دانشگاه به صورت کارآمد و منطقی (نه به شکل کنونی که پولیست) باشیم