شعر – وقتی تمام مرثیه ها کم می آورند

بر سفره ی تو هر چه که ماتم می آورند

در هفت خوان صابری ات کم می آورند

دل داده ای به منطق نازک ترین خیال

هر قدر هم دلایل محکم می آورند

پرونده ی شکفته ی زخم مدینه را

لب هات در دو صفحه فراهم می آورند

تو خیمه گاه سوخته ی قلب زینبی

انفاس تو هوای محرّم می آورند

رزمنده ای و تا خود معراج زخم ها

یک ریز در مصاف تو آدم می آورند

بر دوش چشم های تو حتّی هنوز هم –

مجروح از خطوط مقدّم می آورند

حالا فرشته ها به حسینیه ی دلم

از زینبیه روضه ی مریم می آورند

تا در سکوت، روضه ی چشمت به پا شود

وقتی تمام مرثیه ها کم می آورند

شاعر: علی محمد مؤدب