در آستانه ی میلاد مولی الموحدین علی علیه السلام

در نامۀ ۵۳ نهج البلاغه آمده است:

خدا را دربارۀ طبقات فرودست، در نظر گیر؛ آنان که راه چاره ندارند. مستمندان، نیازمندان، تهیدستان و ازکارافتادگان. همانا در این طبقه کسانی هستند که دست سؤال دارند و افرادی هم هستند که بدون پرسش باید به آنان بخشش شود. بنابراین، بدانچه خداوند در مورد آنان به تو دستور داده، عمل نما؛ قسمتی از بیت المال و قسمتی از غلات هر سرزمین را به آنان اختصاص بده…؛ زیرا این گروه از مردم بیشتر شایسته توجه و احقاق حق هستند… و دربارۀ یتیمان و از کار افتادگان، بررسی و دقت کن… و برای حاجتمندان وقت خاص مقرر کن که به نیاز آنان شخصاً رسیدگی کنی. مجلس عمومی و همگانی برای آنان تشکیل ده و به خاطر خداوند؛ آفریدگار خود، برای آنان تواضع کن و لشکریان و محافظان و پاسبانان را از این مجلس دور ساز تا هر کس به صراحت و بدون ترس و لکنت زبان با تو سخن بگوید.