شاید این عادت رفته رفته به یک خصوصیت ژنتیکی در ما مردم تبدیل شده که داشته ها ی خودمان را خیلی بیش از آنچه واقعیت دارد به رخ دیگری می کشیم . اغراق کردن و یا دروغ گفتن در مقابل دیگران از میزان سرشار دارایی های مادی و معنوی و موفقیت های شخصی ،حتی اگر […]
شاید این عادت رفته رفته به یک خصوصیت ژنتیکی در ما مردم تبدیل شده که داشته ها ی خودمان را خیلی بیش از آنچه واقعیت دارد به رخ دیگری می کشیم .
اغراق کردن و یا دروغ گفتن در مقابل دیگران از میزان سرشار دارایی های مادی و معنوی و موفقیت های شخصی ،حتی اگر در درون حسرت ذره ای از آن را داشته باشیم ، یک رفتار عادی شده است …
این نوع تفکر به زندگی که برپایه ادعا های کذب استوار است تا زمانیکه در حوزه فردی عنوان می شود ممکن است کمتر خسارتی را متوجه دیگران کند ، اما وقتی در ابعاد اجتماعی و گسترده و در حوزه مدیریت خرد وکلان کشور اشاعه پیدا کند بی گمان پیامدهای زیانباری خواهد داشت …
مدیریت تبلیغاتی هیچ تشابه و سنخیتی با مدیریت تحقیقی ، منطقی و عقلی ندارد ، این نوع مدیریت که در دهه ی اخیر به شدت رواج یافته همواره راز موفقیت خود را در ارائه آمار و اطلاعات غلو آمیز و بزرگ نمایی حداقل ها می داند …
مدیریت تبلیغاتی فاقد تخصص ، تفکر و برنامه است ، آنان هموار سوار بر موج احساسات مردم می شوند …
این دست مدیران بیش از هر چیز و در حد جنون علاقمند به دیده شدن هستند ، شاید بارزترین مدیریت های تبلیغاتی را در میان مدیران شهری بیابید ، در شرایطی که بسیاری از شهرهای ما فاقد امکانات استاندارد است ،اما سالهاست بسیاری شهرداران کشور مدعی هستند در دوران تصدی خود شهرشان منتخب نمونه کشوری شده است…
تخیل گرایی و ذهن پردازی زیر بنای مدیریت تبلیغاتی است و نقد ناپذیری و لاجرم عدم آگاهی از نقاط ضعف سازمانی از خصوصیات اجتناب ناپذیر این ایده است …
به نظر می رسد تنها راهکار حذف این نوع تفکر ، کم توجهی و نادیده انگاشتن آن از سوی مردم و نخبگان است …
خوب است اینبار نیز از خودمان شروع کنیم ، واقع بین باشیم ، کاستی های خودمان را بی پرده بپذیریم ، بزرگ نمایی نداشته باشیم و هرگز هیچ سخنی را بدون تفکر و دقت بر ابعاد عملی و واقعی آن نپذیریم ، تا این نیز عادت شود…
واقع بین باشیم