شعر – به نام کشور ایران ، قنات و قالی میمه

روزگاری نه چندان دور ، دختران این شهر و دیار ، از هر انگشتشان هزاران دار قالی ، جان می گرفت.
دخترانی پاک و معصوم که حاصل دسترنج دستان نازکشان، حتی مخارج خانواده و جهیزیه خودشان را تامین می کرد. دخترانی که مثل دختران امروزی اهل ننر بازی و ادا و اطوار نبودند. دخترانی زیبا تر از آفتاب و بی ادعاتر از باران .
قالی هایی که می بافتند در تارو پودش معصومیت بود و پاکی و نجابت.
قالی هایشان را می بایست روی دیده نهاد ، نه اینکه زیر پا انداخت.
دختران قدیم میمه ، مادران امروز ما ، بر دستان هنرمندتان بوسه می زنیم و زلالی و صفای وجودتان را ارج می نهیم که از مزدآبادمان زلال ترید . دختران قالی باف دیروز ، صدای شما در هیاهوی مسخره بازیهای دختران امروز گم است اما بدانید ما فرزندانتان یک تار موی شما را با یک دنیا معاوضه نمی کنیم .
مگر ما از گلهای قالی کمتریم ؟
گلهایی که هنوز زنده اند ، نفس می کشند و بوی شما را دارند.
بوی مادرانه ی شما و قالی های زیبایتان را هرگز فراموش نخواهیم کرد.
اگر روزی شما با دستان هنرمندتان ، دخل و خرج خانواده را تامین می کردید ، وظیفه ماست که امروز بر آن دستان هنرمند بوسه زنیم و نه تنها دستانتان را ، که پایتان را ببوسیم . شما اسطوره اید . شما عشقید . شما هویت و نشان نجابت این دیارید !