سهم پایین بخش میمه در مدیریت شهرستان و بخش

2017-10-11
105 بازدید

محمد تقی معینیان – سهم پایین بخش میمه در مدیریت شهرستان شاهین شهر ومیمه وبخش میمه روز گذشته در سایت وزین صبح میمه ملاقات آقای متوسلی با وزیر اسبق نیرو وریس کمیته امداد امام خمینی (ره) وتقدیر وتشکر مردم شهر میمه ازجناب سروان صادقی را مشاهده کردم . چند لحظه ای آرامش وشوق وصف ناپذیری […]

moinian1

محمد تقی معینیان – سهم پایین بخش میمه در مدیریت شهرستان شاهین شهر ومیمه وبخش میمه
روز گذشته در سایت وزین صبح میمه ملاقات آقای متوسلی با وزیر اسبق نیرو وریس کمیته امداد امام خمینی (ره) وتقدیر وتشکر مردم شهر میمه ازجناب سروان صادقی را مشاهده کردم . چند لحظه ای آرامش وشوق وصف ناپذیری وجودم را فرا گرفت و بر وجوداین دو مدیر بومی مومن ، متعهد بکار،تلاشگر ،توانمندو میمه دوست در شهرمان برخود بالیدم .متاسفانه شواهد نشان می دهد بیش از ۸۰درصد مدیران بخش میمه غیر بومی هستند مساله ای که نیازمند پیگیری شورای اسلامی شهر است .

همشهریان گرامی وبزرگوار آیامدیران دستگاههای دولتی شهر وبخش مان، باید بومی باشد یا غیر بومی؟! حتما همگی پاسخ خواهیدداد، که قطعاً مدیر باید بومی باشد؛ زیرا، هم با منطقه آشناست، هم دلش به حال زادگاهش می‌سوزد و در آبادانی شهر و زادگاهش بیشتر می‌کوشد تا چهره محرومیت را از آن بزداید.

استفاده نکردن از نخبگان بومی برای اداره و مدیریت بخش وشهر میمه ، افزون بر این که دولتمردان را از مزیت نسبی بکارگیری ظرفیت های منحصر به فرد این افراد محروم می کند، موجب شکل گیری حس ناامیدی و بی اعتمادی به حاکمیت در میان مردم این منطقه خواهد شد. مساله ای که تهدیدی جدی برای انسجام و ونفاق ملی مردم منطقه به شمار می آید.

باید پذیرفت که مدیران غیر بومی حواشی خاص خود را همیشه به همراه خواهند داشت و همیشه مردم باید به خود حق بدهند به موفقیت یک مدیر غیر بومی به دیده شک و تردید بنگرند.

مدیران بومی به دلیل آشنایی با مناطق خود، می توانند به بهترین شکل با مردم ارتباط داشته باشند و با ریشه یابی مشکل ها، راهکارهایی جدی برای آن ارایه دهند. از منافع نیروهای بومی این است که به محیط کارشان آشنایی کامل دارند، دلسوز مردم هستند و از توانایی‌ هایشان، نفوذ کلام و نفوذ قدرتشان در جهت منافع عموم استفاده می‌کنند. یک نوع غرور ملی و منطقه‌ای نیز باعث می‌شود زمان بیشتری کار کنند و در نهایت کارآیی و اثربخشی بالاتری داشته باشند یعنی سعی می‌کنند اگر یک ریال در اداره تحت مدیریت خودهزینه می‌شود در حد آن یک ریال نفعی برای آن اداره ومردم داشته باشد. این منفعت استفاده از نیروهای بومی است که بسیار بالاست ، استفاده از نیروهای بومی اگر ده درصد مشکل داشته باشند ولی ۹۰% سوددارند، وقتی که شخصی کاری که انجام می‌دهد برای خودش است، وقتی که می‌بیند نقش و تأثیر اعمالش نه تنها در بحث اداری بلکه در بحث اجتماعی به خانواده، گذشته و آینده‌اش برمی‌گردد و حتی پس از مرگش نیز باقی می‌ماند بی‌شک بیشتر کار می‌کند. ودلسوزتر از مدیر غیر بومی پروازی است.

واقعا ،کسی که همسر و فرزندان و همه ی بستگان و دلبستگی هایش در شهری دیگر است، چگونه می تواند از مشکلات مردم آن شهر آگاه شود، زندگی و زیستن و همراهی با اشک ها و لبخندهای این مردم است که می تواند مدیری را علاوه بر ” کارا ” بودن به ” دلسوزی ” و بالاتر از آن به ” دلجوشی ” برای آن مردم وادار سازد همچنین اختلاف فرهنگی که ممکن است بین یک مدیر غیربومی با فرهنگ رایج در منطقه وجود داشته باشد، می تواند مزید بر علت باشد.

برخی از مدیران غیربومی چون آداب و رسوم محل حوزه ی استحفاظی را نمی داند، با ادبیات غیر متعارف و نامناسب و گاه متکبرانه با زیردست خود و مردمان آن منطقه رفتار می کنند، تصور ذهنی این مدیران این است که دراین منطقه قحط الرجال است و

مردم این منطقه به آنها نیازمندی و وابستگی دارند. یکی از آسیب های مدیریت غیر بومی، بی اعتمادی و شناخت نداشتن از سرمایه های بومی است که سبب می شود برخی از این مدیران، رویکرد باندبازی و خویشاوند سالاری را گسترش دهند. در برخی از موارد مدیر غیربومی سرمایه ها و منابع انسانی فرهیخته منطقه را مزاحم، رقیب و جانشین خود می پندارد و اقدام به حذف شخصیت های بومی می کند. اما این مدیران بومی هستند که آغوش خود را برای تربیت فرزندان بومی می گشایند و در پشتیبانی از آنها از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند.

در هرحال مدیر غیربومی مقیم نیست و اسکان موقت و گاه به دور از خانواده‌ ایشان دغدغه و تشویش‌های روحی و روانی را موجب می‌شود که از حضور مستمر، ثبات رای و نظارت پیوسته او در محل کار مانع می‌گردد، مدیر غیر بومی به ناچار دائم در حال سفر میان مثلث خانه، کار و مرکز است بدین ترتیب او هیچ‌گاه فرصت کافی برای هیچ‌کدام از امور خویش نخواهد داشت.

اصولاً مدیریت یعنی قدرت ریسک، مدیر غیربومی به دلیل زودگذر بودن دوران مدیریت و تداوم روند موجود اهل آزمون و خطا نیست و خویشتن را اسیر تحول یا اصلاح امور نمی‌کند.

در صورتی که وقتی چندین نفر برای تصدی بر یک پست تعرفه می شوند و هر یک از لحاظ معیارهای مدیریتی تقریبا در یک سطح باشند، آن گاه اولویت با مدیران بومی است و باید برای راحتی دسترسی مردم یک مدیر بومی بر سر کار بیاید.

آیا وقت آن نرسیده با توجه به داشتن نیروهای بومی متخصص و کارشناس در حوزه های مختلف دربخش میمه، برای ما مردم بخش میمه سهمی در سبد مدیریتی شهرستان وبخش مشخص شود ؟