همشهری منتقد،باید کفش آهنین پوشید؛

مساله سکونت شهردار و اعضای شورای شهر در شهر و درک واقعیات زندگی مردم، از مسائل جدی و چالشی می باشد. متاسفانه جنس تصمیم گیری ها در سطح خرد و کلان کشور در اتاق هایی در بسته و کاملا سلیقه ای است .آنچه در این دوره ضروری به نظر می رسد توجه به نیاز های واقعی مردم و نه نیازهای واقعی نما می باشد.

در سالیان اخیر مکرر به نو به نو کردن و توسعه در آسفالت و جداول خیابان ها در حالی که در مواردی اصلا بدان ها نیاز نبود و احداث تالاری که از نظر اقتصادی هیچ صرفه ای نخواهد داشت و حتی هزینه های جاری خود را تامین نخواهد نمود و پرچمی که به قول خود آقایان تنها جذابیت بصری دارد و اموری از این دست پرداختیم، مسجدی را با بزک فراوان بنیان نهادیم و هزینه ای گزاف برای آن نمودیم و با توجیهاتی چون آبروی ورودی شهر و …. خود را مشغول کردیم فارغ از آنکه مشکل امروز و چالش جدی وزوان ما مساله اشتغال و فرهنگ و … است.

شهر بی در آمد ، شهری که سرمایه های خود را در یکشنبه بازار و .. با دست خود از شهر  خارج می کند، شهری که در آن غش در معامله بیداد می کند و اعتماد مردم را چون خوره در خود فرو می بلعد ، شهری که مساله کشاورزیش با خودخواهی عده ای و نگاه به منفعت امروز و نه فردا، معطل مانده، شهری که مساله قنات آن چون گره ای نا گشودنی با سوء تدبیر عده ای به گره ای کور مبدل شده، شهری که مردمش فرار را بر قرار ترجیح داده اند، شهری که مهاجرین افغان آن را فتح نموده اند، شهری که منم منم در آن فراوان به گوش می رسد و وقت عمل …، را شورا و شهردای می توانند اداره نمایند که دغدغه مند و پیگیر باشند برای این مهم باید کفش آهنین پوشید و اولویت ها را با تامل بیشتر انتخاب و در مسیر اصلاح با اراده و جدیت قدم برداشت.

فهم صحیح مشکلات موجود، خود نیمی از علاج آن است که مع الوصف در سالیان گذشته دغدغه های فرعی جای دغدغه های اصلی را گرفت و همه همت و نیروی مسولان را به خود مصروف ساخت.

اصلاح ساختار شهرداری وزوان و حذف ضابطه های ناکارآمد و دست و پا گیر و نیز برخی کارمندان مانع تراش و سنگ انداز، از اولین گام هاست.