احمد توکلی : هاشمی‌ متعلق به همه

2017-01-13
49 بازدید

سه‌شنبه روز خاصی بود، مردم برای تشییع آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در دانشگاه و خیابان‌های اطراف جمع بودند. من برای آنکه خودم را به جایگاهی که نماز به امامت حضرت آقا برگزار می‌شد، برسانم مجبور بودم جمعیت فشرده را به زحمت بیندازم و با تأنی راه را باز کنم. البته مردم خوب رنجیده نمی‌شدند بلکه ابراز […]

IMG_5088

سه‌شنبه روز خاصی بود، مردم برای تشییع آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در دانشگاه و خیابان‌های اطراف جمع بودند. من برای آنکه خودم را به جایگاهی که نماز به امامت حضرت آقا برگزار می‌شد، برسانم مجبور بودم جمعیت فشرده را به زحمت بیندازم و با تأنی راه را باز کنم. البته مردم خوب رنجیده نمی‌شدند بلکه ابراز محبت هم می‌کردند. گفتنی است که هنوز ساعت۸:۳۰ نشده بود. از هر قشری در بین مردم بودند، حس می‌شد که همه هاشمی را متعلق به همه می‌دانستند.

موسی(ع) از خداوند پرسید پروردگارا پاداش کسی که جنازه مرده‌ای را تشییع می‌کند چیست؟ خداوند فرمود: فوجی از فرشتگانم را به همراه پرچم‌هایی بر آنان می‌گمارم تا از گورشان تا محشر آنان را بدرقه کنند. موسی(ع) باز پرسید: پروردگارا پاداش کسی که خانواده داغداری را تسلیت و دلداری دهد چیست؟ خداوند فرمود: روزی که سایه‌ای جز سایه لطف و بخشش من نیست، سایه‌ام را بر سر او می‌گسترانم. در این تشییع جنازه مردم قصد قدرشناسی نیز داشتند. این همه سفارش در اسلام برای شرکت در چنین مراسمی به‌خاطر آثار پربرکت آن است.

برجسته‌ترین حالی که در رحلت آیت‌الله هاشمی رفسنجانی از ساعات نخست فوت ایشان به چشم می‌خورد احترام و تسلی دادن به نزدیکان ایشان و تجلیل و تکریم یار دیرین امام و رفیق شفیق رهبری بود. این منحصر به کسانی بود که همفکر آن سفرکرده بوده‌اند. دیگران، حتی منتقدان جدی آن بزرگ نیز از خوبی‌های وی گفته‌اند و می‌گویند. اثر این موضعگیری‌ها بسته به میزان صدقی که در جان کلامشان بوده باشد، شستن کینه‌ها و نزدیک کردن دل‌ها و تشویق مهربانی و میل به گذشت و تحکیم، همراهی و همدلی خواهد بود. چنانکه از برخوردهای سیاسیون در تمام این مراسم‌ها به‌خوبی درک می‌شد.

تک و توک عناصری هم که از شدت علاقه آیت‌الله هاشمی رفسنجانی یا شاید هم با اغراض دیگر زبان به اعتراض می‌گشودند که شما که تا دیروز به او حمله می‌کردید حال چرا تعریف می‌کنید؟ یا چرا اینقدر دیر؟! در قبال این افراد باید عرض کرد درست است که آیت‌الله‌هاشمی مانند هر سیاستمدار دیگری «آن‌هم با این سابقه طولانی، پرتلاطم و ناهموار» کمالات و اشتباهات را با هم داشت، ولی نه رسم ادب است و نه رسم معاشرت که در مجلس عزای او زبان به ذکر نقاط منفی بگشاییم. اینکه دیگر تسلی و دلداری نمی‌شود، این زخم‌زبان است و مطرود.

همین گفت‌وگوهای مثبت و حضور جدی، مصیبت فقدان هاشمی را به ابزار نزدیک شدن دل‌ها تبدیل کرده است و این نعمتی برای آن بزرگ کوچیده از میان ماست که امید داریم خداوند از برکات همدلی ناشی از این حادثه پاداش در خور خویش نصیب هاشمی رفسنجانی نماید.

در تکمیل مطلب می‌گویم این ذکر خوبی‌ها که البته باید دور از غلو  و ناراحتی باشد، مانع از بررسی‌های آتی از افکار و اعمال نه فقط آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، بلکه تمام سیاستمداران نخواهد بود. شکی نیست که همچنان‌که در هیأت یک سیاستمدار ارزیابی نقش و کارکرد وی باید حق‌طلبانه، طبیبانه و منصفانه باشد، بعد از حیات این سرا نیز دید حق و انصاف دستمایه ارزیابان باشد. خدایش بیامرزد و بر سفره احسان خویش مهمانش سازد. آمین

منبع: همشهری