تقدیمی از همکار ، به یاد نیکی های زنده یاد علیرضا فروغی

علی جان چه زود پر کشیدی اینجا هنوز کسی نیازمند مهر توست

         یک روزهایی هست که دلت گذری میزند به گذشته های نه چندان دور، روزهایی که کنار دوستان صحبت از جوانمردی و سخاوت می شد. و چه خوشا آنانکه دل را زلال کرده تا جرعه ای محبت را در دستان تشنه لبی ریخته و حال و هوای فردا را زیر پای ناتوانی فرش کردند، فرشی از جنس تامین وسیله نقلیه جهت بیمار دیالیزی که از ناحیه کمر به پائین معلول است و یا انجام امور درمانی کودکی نابینا در منزل بیمار که دنیا را با چشم دل می بیند و هر بار با لبخند از محبتها یاد می کند، قدمت نیز خیر بود وقتی اسباب آشنایی دو جوان را مهیا نموده و ازدواجی مبارک را رقم زدید.

آری … سرمشق های معرفت تو هنوز در دفتر مشق زندگیمان بوی تازگی می دهد، ما هنوز ابتدای صفحه ایم و تو نمره عالیت را از معلم گیتی ستاندی، کاش در رفتن کمی صبور بودی و بر غلطهای مشق ما ذکر می زدی، البته حکایت بی صبریت در کمک به نیازمندان مجوزی برای گفتن می خواهد که خود می گفتی

” آزادگی مرد بکار است نه گفتار               آن به که عمل باشد و گفتار نباشد”

روحش شاد و یادش گرامی