بهمن اورانی – عاشورا تجلی عشق است …

امسال هم دهه اول محرم گذشت .شب های محرم و به خصوص شب عاشورا برای من خاطره انگیز ، همراه با احساس دریغ از گذر زمان و عاشوراهای دوران کودکی  است …

عاشوراهایی که حیاط  کوچک خانه ی کوچکتر ما صحنه پخت و پز نذری بود ، احساس گرمی و هیجان از گرد هم آمدن دوستان ، آشنایان ، همسایه ها و بچه های محل ، هر کسی یک کاری انجام می داد گویا همه صاحب عزا  بودن …

وقتی مادر و مادربزرگ نوای نوحه خوانی را می شنیدند سراسیمه دیگ نذری را به دیگری می سپردند و لحظاتی تا زمان عبور هئیت های زنجیر زنی و سینه زنی از محل ، بر سر می زدند و اشک می ریختن …

 امشب شب عاشوراست ….

پدر به گوشه ای از در مغازه حاج عبدا…تکیه می داد و هر بار با شنیدن نام حسین مظلوم از شدت گریه شانه هایش می لرزید….

من و ما بچه ها آرام می شدیم ،سکوت می کردیم ، از هیچ چیز حرفی نمی زدیم و غم مظلومیت حسین را از شانه های پدر و دست های ناتوان مادر بزرگ که بر سرش می کوبید خوب می فهمیدیم …

سالهای طولانی گذشت ، مادر بزرگ ، پدر و سرانجام مادر هریک پس از دیگری از میان ما رفتن ….

ما نیز بزرگ شدیم و رسم بر این شد که از افکار و اندیشه عاشورا بیشتر از زخم های آن بدانیم …

غافل از اینکه واقعه عاشورا تجلی عشق است و چگونه می شود عشق را در کلاس فلسفه و منطق جستجو کرد …

دلم عاشورایی می خواهد که  بی آنکه به تعداد افراد و ابزار و تاکتیک جنگی بیاندیشم به مظلومیت حسین دل بسپارم …

عاشورایی که مادر بزرگ با همه ی سادگیش و بی هیچ تردیدی و با همه ی وجودش باورش داشت …

دلم نوحه ها و نوحه خوان های ساده و بی آلایشی را می خواهد که وقتی می شنیدیم ، امشب شب عاشوراست ، با همه ی بچگی مان دلمان می گرفت…

هنوز هم توسط ما بازماندگان خانه پدری ، دیگ نذری بار گذاشته می شود ، صدای مداحی از تلویزیون به گوش می رسد ، بچه ها مشغول صحبت هستن و ما مشغول تقسیم نذری …

 صدای مداح بلند است ، بچه ها گاهی نیم نگاهی به ما می اندازند ، نمی دانم  از رفتار ما عاشورا را می فهمند یا ….