احمدرضا ایراندوست – ادامه سرگذشت رمضعلی و همسرش

در این قسمت سعی خواهم کرد ، سرمایه اولیه این زوج جوان و تازه خانمان را برای کاربران ، روشن نمایم ، چون قصد من این است که زندگی یک سال این خانواده را به رشته تحریر درآورم ، یک سال زراعی که همراه با دامداری و دامپروری نیز همراه بوده است ، تصمیم دارم که شروع این کار را از اوایل فصل بهار که هنگام رویش طبیعت و با سرسبزی همراه است آغاز کنم .
رمضعلی و همسرش که از این به بعد گل افروز نامیده میشود ، و گه گاهی نیز توسط همسرش ، ضعیفه خطاب میشوند ، در خانه ای زندگی میکنند که ملک آن توسط پدر رمضعلی داده شده و رمضعلی با کمک پدر و نیروی مرد به مردی که از دوستانش گرفته ، آن را ساخته و اکنون به اتفاق ضعیفه در این خانه زندگی میکنند ، این خانه دارای دو اتاق و یک میمون خون و یک گمیزه و یک اتاق نیز به عنوان انباری ، دارای ایوانی که سقف آن با توفال پوشانده شده و خلا نیز در گوشه حیاط قرار دارد ، در مجاورت این سرویس بهداشتی نیز بهار بند و طویله ای ساخته شده که محل نگهداری احشام است . پشت به پشت این طویله نیز یک انباری وجود دارد که محل ذخیره کاه و علوفه زمستانی احشام بوده و قسمتی از آن نیز به ذخیره سوخت زمستانی این خانواده تعلق دارد ، در قسمت دیگری از این حیاط موطبق ساخته شده که محل نانوایی است ، در جلوی ایوان و در قسمت خرند نیز چاه آبی را حفر کرده اند که دلو پلاستیکی و طناب بلند به همراه آفتابه مسی در سر همین چاه گذاشته میشود ، حیاط این منزل به دالونی ختم میشود که این دالون محلی است برای ذخیره یونجه و علفهای تازه ای که برای احشام آورده میشود،گمیزه محلی است که هم در آن آشپزی میکنند و هم به نوعی محل ذخیره کالا های مصرفی است ، در انباری نیز اوجار و آلات و ادوات کشاورزی مرد خانه از قبیل بیل ، داس ، علف بر ، یوغ ، خیش ، چون ، واز ، خرچون ، طناف ونده ، زنجیر هیزم کنی ه ته ور مخصوص کلوخ کوبی ، غول ، هرنگ و سایر ملزومات که با ترتیب خاصی در جای خود قرار دارد ، دیوار این این انباری نیز محلی است برای آویزان کردن برخی از اسباب و وسایل مورد نیاز اهل خانه ، حتی جوال دوز را نیز در دیوار فرو کرده که هنگام لزوم از آن استفاده کنند ، بیل نیز چند نوع بوده که معروف ترینشان بیل جه ده ، بیل اسبار ، بیل نطنزی و مرز کش ، در گمیزه نیز وسایل مربوط به خانه داری ضعیفه نگه داری میشود ، چرگینه ، کمه یا همان غربال ، تونجه ، هومجه ، چیل ، سونه ،سفره نونوایی ، دیگ بر ، پوست گوسفند دود داده شده ، کشبلنه و ظروف مسی ، کیسه آرد و کیسه جو و دیگر اقلام مورد نیاز اجناس و کالاهی گمیزه هستند.خانواده هایی که دام بیشتری داشتند ، قسمتی از گمیزه را به محل نگهداری محصولات تولیدی لبنی خود اختصاص میدادند و سعی میکردند که جای این محصولات تا سر حد امکان خنک باشد ، قسمت نسا و جایی که آفتاب کمتری میگرفت ، مکانی بود که خیگ ماست و دوغ و ماستینه و سونه های پنیر را در آنجا گذاشته که در طول روز با چند تکه لحاف نیمدار و جولقندی روی آنها را پوشانده و به هنگام شب ، رویشان را برمیچیدند تا هوا بخورد ، سنگ های صافی را از صحرا جمع کرده بر روی قرصهای پنیر میگذاشتند که بر اثر سنگینی در زیر آب پنیر بماند و خشگ نشود. وسیله ای چوبی را که کلاکه نامیده میشد و به صورت دو قطعه چوب بود که به صورت مورب به هم چسبانده بودند ، از سقف ایوان آویزان کرده تا غذاهای فاسد شدنی دم دستی را در آن قرار دهند ، خوبی این کلاکه ها این بود که غذا از دسترس گربه نیز درامان بود .
خول و یا همان خاکستر را برای صیقل دادند قوری و استکان و ظروف مورد استفاده قرار میدادند ، رختهای چرک و کثیف اهل خانه را به دم او برده و در آنجا میشستند ، دم او رویه و دم او بیر از محلهای رخت شویی بانوان بود ، حمام های میمه نیز حمام حاجی و حمام گورده بود که آب آن توسط سوزاندن ازمه و یا همان هیزم گرم میشد. میمه از نعمت برق بی بهره بود و فضای خانه ها با چراغهای پیه سوز و بعد ها لامپا و چراغ توری روشن میشد ، تا قبل از ورود نفت کار آشپزی بیشتر مردم با هیزم انجام میشد و اغلب گمیزه ها دارای اجاق هیزمی بود.
صحاری غل کریز ، چارچه وین ، چاورچم ، یوزمشگ ، گزرتو ، کال سیاه ، شورشوره ، قیقوجه ، و چند منطقه دیگر محل ییلاق دامداران میمه بود که هر کدام در آنجا و به فصل مناسب ف ایل خود را برده و در آنجا اتراق میکردند.
تمام کارهای زراعی و دامداری میمه کاملا سنتی بوده و هیچ گونه وسایل مکانیکی و موتوری برای سهولت کار وجود نداشت .در مطلب آینده به صورت پی در پی ماه به ماه و فصل به فصل زندگی رمضعلی و گل افروز را جهت اطلاع کاربران بیان خواهم کردف امیدوارم که مقبول افتد.تا مطلب دیگر خدا نگهدار شما یاحق