هیچ چیز تغییر نمی کند ، باز هم همان آش و همان کاسه ،هرکه بیاید فرقی نمی کند ، سرنوشت ما همین است و…. اینها تکیه کلام های عادت گونه ی مردمی است که تن به هر سرنوشتی می دهند تا تنها بتوانند سالهای سال در آرزوی بهتر زیستن روزگار را سپری کنند و هرگز […]
هیچ چیز تغییر نمی کند ، باز هم همان آش و همان کاسه ،هرکه بیاید فرقی نمی کند ، سرنوشت ما همین است و….
اینها تکیه کلام های عادت گونه ی مردمی است که تن به هر سرنوشتی می دهند تا تنها بتوانند سالهای سال در آرزوی بهتر زیستن روزگار را سپری کنند و هرگز خود را در معرض نقد قرار ندهند…
آنان در مقابل دائما مردم جوامعی را به رخ یکدیگر می کشند که از موفقیت ها ،فرهنگ ، ثروت و رفاه برتری برخوردارند، بی آنکه به علت این تفاوت بزرگ در سرنوشت خود و دیگران پی ببرند…
واقعیت این است که هرگز نباید بین آمال و آرزوهای درونی با آنچه دربیرون از ذهن ما می گذرد تفاوت قائل شویم …
قدرت تصورات و باورهای ما بسیار قوی است و این تصورات ما است که همه چیز را رقم خواهد زد …
تا وقتی بعضی اصرار دارند هیچ دخالتی در سرنوشت خودشان ندارند و به این باور پایبند هستند ، مطمئن باشند هر روز که می گذرد فاصله بیشتری با دنیای آرزوهای خود خواهند گرفت …
ضمیر باطن ما متاثر و فرمانبردار هر آنچه است که تصور کرده ایم ، قوه تخیل باورها را تحقق می بخشد …
هرچه بیشتر تصور می کنیم که فرقی نمی کند چه کسی وچگونه برای ما تصمیم بگیرد ، به شکل غریبی این بی تفاوتی محقق می شود …
بی تردید هر حرکتی بیرون از ذهن ما اتفاق بیفتد ابتدا در ذهن ما نقش بسته است …
برای رهایی از اتفاقات منفی باید ابتدا ذهن را از ناکامی ها و تکرار تصورات و حرف های منفی پاک کنیم …
بین خواسته های عقل و قلب مان هماهنگی و همرنگی ایجاد کنیم …
بر خلاف افراد منفی گرا و ناامید از داشته های اجتماعی جامعه خودمان که کم هم نیست به خوبی بهره بگیریم و باور کنیم با تکرار حرف های مثبت و امید بخش و بکارگیری قدرت بی بدیل تخیل می توانیم تغییر خوب و امیدبخشی را برای خود و جامعه مان رقم بزنیم …
حتما تکیه کلام هایی را که بصورت عادت تکرار می کنیم بر کلام های امید بخش و خوب معطوف کنیم ، اگر از عشق و برکت و و رفاه و غنا و اثر گذاری بلامنازع خود بر سرنوشت خودمان بیشتر بگوئیم و به آن ایمان بیاوریم خیلی زود همان نصیب مان خواهد شد …
اورانى بعضی وقتا بدجور خوب می نویسی
تا وقتی مدیران بخشمون غیر بومی باشن و نمایندمون اونوری و ما بی تفاوت ، پیشرفت هم بی معنی میشه