پور مهدی – امید به رحمت حق

2016-01-02
253 بازدید

بسم الله الرحمن الرحیم اگر دعاها را مرور کنیم٬ دعای عرفه٬ کمیل٬ ابوحمزه و دعاهای ماه مبارک رمضان را می بینیم که درهای رحمت خداوند چقدر گسترده و باز است. انسان با خدایی که پدرش را دربیاورد٬ نمی تواند انس بگیرد. این است که حضرت امیر(ع) می فرماید: من خدا را به خاطر ترس عبادت […]

poormahdi42

بسم الله الرحمن الرحیم
اگر دعاها را مرور کنیم٬ دعای عرفه٬ کمیل٬ ابوحمزه و دعاهای ماه مبارک رمضان را می بینیم که درهای رحمت خداوند چقدر گسترده و باز است. انسان با خدایی که پدرش را دربیاورد٬ نمی تواند انس بگیرد. این است که حضرت امیر(ع) می فرماید: من خدا را به خاطر ترس عبادت نمی کنم٬ به خاطر ثواب و طمع هم عبادت نمی کنم٬ بلکه از روی محبت دعا می کنم. چون او را دوست می دارم٬ عبادتش می کنم. در دعای کمیل می خوانیم:«اَللّهُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ بِرَحْمَتِکَ الَّتی وَسِعَتْ کُلَّ شَیءٍ؛ خدایا ٬ تو را به رحمتت که همه چیز را فراگرفته است ٬ می خوانم. » امامان ما چقدر زیبا دعا کردن و گفت و گو با خدا را به ما آموخته اند. « خدایا٬ اگر مرا داخل بهشت کنی٬ پیغمبرت خوشحال می شود. اگر مرا به جهنم ببری٬ دشمنت شیطان خوشحال می شود. خدایا ٬ به خودت قسم٬ می دانم که اگر پیغمبرت خوشحال شود٬ بهتر است تا دشمنت شیطان خوشحال شود.» ببینید امامان ما چگونه راه جهنم را می بندند:« خدایا٬ خودت در قرآن فرموده ای:« وَاَمَّا السّائِلَ فَلا تَنْهَرْ؛ و اما سائل را از خود مرانید». خدایا٬ ما هم سائل توایم. خدایا٬ خودت در قرآن گفتی:« اَنْ نَعْفُوَ عَمَّنْ ظَلَمَنا؛ کسانی را که در حق ما ظلم کردند ببخشیم».خدایا٬ ما به خودمان ظلم کردیم. ما را عفو کن. خدایا٬ خودت در قرآن فرموده ای که به زیر دستانم احسان کنیم:«اَمَرْتَنا بِالْاِحْسانِ اِلی ما مَلَکَتْ اَیْمانُنا». خدایا٬ ما عبد تو هستیم٬ ما را از آتش جهنم آزاد کن.»بوی رحمت الهی از همهٔ دعاها به مشام جان انسان می رسد. امام صادق(ع) می فرمایند:« آخرین بنده ای را که فرمان داده می شود که به سوی آتش ببرند. نگاهش را برمی گرداند. گویا به دنبال گمشده ای می گردد. خداوند عزوجل می فرماید: او را بیاورید. وقتی می آورند٬ به او می گوید:« یا عَبْدی لِمَ الْتَفَتَّ؛ برای چه نگاهت را برگرداندی؟» می گوید:« یا رَبِّ ما کانَ ظَنّی بِکَ هذا؛ خدایا٬ گمان من به تو این نبود» خداوند می فرماید:« یا رَبِّ کانَ ظَنّی بِکَ اَنْ تَغْفِرَلی خَطیئَتی وَ تُسْکِنَنی جَنَّتَکَ؛پروردگارا٬ گمان من به تو این بود که گناهان مرا می بخشی و مرا به بهشت می بری». امام صادق(ع) می فرماید: خدای متعال پنج قَسَم می خورد و می گوید:« مَلائِکَتی وَ عِزَّتی وَ جَلالی وَ آلائی وَ بَلائی وَ ارْتِفاعِ مَکانی ما ظَنَّ بی هذا ساعهً مِنْ حَیاتِهِ خَیْراً قَطُّ وَ لَوْ ظَنَّ بی ساعَهً مِنْ حَیاتِهِ خَیراً ما رَوَّعْتُهُ بِالنّارِ٬ اَجیزوا لَهُ کِذْبَهُ وَ اَدْخِلُوهُ الْجَنَّهَ؛ ملائکهٔ من ٬ به عزت و جلالم و نعمت هایم و بلایم و بلندی مقامم! این بندهٔ من در طول حیات خودش هیچ گاه به من خوش بین نبوده است. اگر در همان حیاتش یک لحظه به من خوش بین بود٬ او را از آتش جهنم نمی ترساندم. کذبش را روا گردانید و او را وارد بهشت کنید».در این شخص یک مایه ای بوده است که نگاهش را برگرداند. خداوند یک خیری در او گذاشته بوده است.امید به رحمت حق به معنای این نیست که از خودمان نا امید نباشیم.. باید از خودمان ناامید و مأیوس باشیم. از غیر خدا هم باید ناامید بود. راه همین است. تا انسان به یأس نرسد٬ به امید دست نمی یابد. خداوند در قرآن می فرماید:« حَتَّى إِذَا اسْتَیْأَسَ الرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ کُذِبُوا جاءَهُمْ نَصْرُنا؛ ( پیامبران به دعوت خود٬ و دشمنان آن ها به مخالفت خود همچنان ادامه دادند) تا آن گاه که رسولان مأیوس شدند و گمان کردند که به آن ها دروغ گفته شده است٬ در این هنگام نصرت ما به سراغ آن ها آمد.» اگر به دروغ هم بگوییم خدای خوبی داریم٬ خدا کار ما را درست می کند و ما را می آمرزد. دروغ از ناحیهٔ ناباوری ماست. حاج آقا دولابی می فرمودند: ما هفتاد سال به دروغ گفتیم خدای خیلی خوبی داریم٬ یکی هم دروغ نبود٬ چون در واقع خدای خوبی بود. گفتیم: این خدا این قدر آمرزنده و مهربان است که حد ندارد.« کانَ اللهُ غَفوراً رَحیماً». « کانَ اللهُ» یعنی بوده و هست و خواهد بود. تو باید باور و قبول کنی.امام صادق(ع) فرمودند:« ما ظَنَّ عَبْدٌ بِاللهِ خَیْراً اِلّا کانَ اللهُ عِنْدَ ظَنِّهِ بِهِ وَ لا ظَنَّ بِهِ سوءاً اِلّا کانَ عِنْدَ ظَنِّهِ بِهِ وَ ذلِکَ قَوْلُهُ( عَزّوجَلّ):« وَ ذلِکُمْ ظَنُّکُمُ الَّذی ظَنَنْتُمْ بِرَبِّکُمْ أَرْداکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ مِنَ الْخاسِرینَ‏ »؛ هر بنده ای به خداوند خوش بین باشد٬ خدا با همان خوش بینی با او عمل می کند. و هر بنده ای به خدا سوءظن داشته باشد٬ خداوند با همان بدبینی با او رفتار می کند. واین همان معنای فرمودهٔ خداست که فرمود:« آری این گمان بدی بود که دربارهٔ پروردگارتان داشتید و همان موجب هلاکت شما گردیده و سرانجام از زیانکاران شدید.» برخی افراد با سوءظن و بدبینی با خدا رفتار می کنند و می گویند: این خدا ما را نمی آمرزد و عاقبت به جهنم می برد. حضرت فرمود: یقین بدانید که خداوند حتماً همین کار را می کند. این هم به خاطر بدگمانی اوست. در روایات ما آمده است:« اَکْبَرُ الْکَبائِرِ سُوءُ الظَّنَّ بِالله؛بزرگ ترین گناهان سوءظن و بدگمانی به خداوند است.» در برابر آن فرمودند:« حُسْنُ الظَّنِّ بِاللهِ ثَمَنُ الْجَنَّهِ: حسن ظن خدا بهای بهشت است.» خداوند به جهنمی ها می فرماید: گمان خودتان بود که من شما را نمی آمرزم و به بهشت نمی برم. پس باید خوش بین بود و از رحمت و محبت و جمال و زیبایی ها گفت.