امروزنامه ها – دوشنبه ۶ مهر ۱۳۹۴ / ۲۸ September, 2015

حال گوی و میدان در دستان اصلی ترین حامی محمود احمدی نژاد افتاده است. او است که باید برود و فکر هایش را بکند و سود و زیان این ملاقات را آن هم درست در آستانه انتخابات مجلس خبرگان رهبری بسنجد! احتمالا اگر آیت الله مصباح تنها اندک زمانی از افکار دلواپسانه خود دست بکشد، می تواند به راحتی استنتاج نماید که آشتی با یار امام و رهبری و دراز کردن دست دوستی به سمت وی، حتی اگر از ته دل هم نباشد سودمند تر از آن است که در تصورش بگنجد. یکی از اصلی ترین ثمره آن می تواند در میان افکار عمومی این مهم باشد که پدر معنوی جبهه پایداری در مرامش تنها ایراد خطابه های تند و تیز و یکطرفه برای سران نظام با عقیده مخالف با او همچون آیت الله هاشمی و حسن روحانی نیست بلکه آیین مذاکره و گفتگو را نیز بلد است و اگر پای صلح و منافع انقلاب به میان آید می تواند گام هایی هرچند لاک‌پشتی بردارد.گرچه چنین رویکردی بعید به نظر می آید!
در مسلک این ها، گفتگو معنا ندارد
آنچه به ظاهر رخ می نماید این است که پدر معنوی جبهه پایداری، اهل گفتگو و مذاکره نیست و همانند رئیس جمهوری که برایش حکم معجزه هزاره سوم را داشت و معتقد بود که امام زمان (عج) رایش بر احمدی نژاد بوده است، به تریبون های یکطرفه برای کوباندن مخالفینش علاقه مند است که فقط بتازاند. فرقی نمی کند این مخالف اصولگرا باشد یا اصلاح طلب و آنچه حائز اهمیت است این است که آن سخن باب میلش نبوده است و احتمالا هم به همین دلیل است که این پیشنهاد آیت الله حائری را رد کرده و گفته است که خبر می دهد! جالب آنجاست که آیت‌الله مصباح حتی در مکالمه اش با آیت الله حائری هم از بیان هیچ گونه سخنی به آیت الله هاشمی دریغ نکرده است و آیت الله هاشمی را « آدمی مسخ شده که عقلش دچار زوال شده» خوانده است. بنابراین تصور خارج شدن واژه «بله» برای مذاکره با آیت الله هاشمی از چنین فردی دور از ذهن به نظر می رسد (!) مگر آنکه بوی خوش انتخابات مجلس خبرگان به مشام آیت الله بخورد!