امروزنامه ها – شنبه – ۹۳/۱۲/۲۳

گفتگوی قانون با اصغرزاده : … گفته می‌شود ایرانی‌ها که استاد تکروی و کارهای فردی‌اند با فعالیت‌های گروهی و فرهنگ مشارکت میانه‌ای ندارند. این گزاره چه درست باشد چه غلط، در سیاست یک نکته قابل انکار نیست اینکه اقلیتی ارگانیزه می‌تواند اکثریت عظیم و غیر ارگانیزه را مدیریت کند بی‌آنکه ملزم به پاسخگویی و پذیرش قواعد مشارکت جمعی باشد. بی‌شک اعمال قدرت بر یک جامعه توده‌وار یکدست خیلی سهل‌تر و مطلوب‌تر از راهبری جمعیت متنوع و متکثر سازمان یافته‌ای است که خود را صاحب حق می‌داند. طیف‌هایی از افراطیون راست اما وقتی می‌خواهند لطف کنند به ناچار تحزب را شری لازم می‌دانند و ادعا می‌کنند جامعه اعتقادی که نیازی به تحزب یا حزب بازی ندارد. اگر هم داشته باشد همین نیروهای دم‌دستی خودسر که با یک اشاره کنسرت بهم می‌زنند، لنگه کفش پرتاب می‌کنند، یا نماینده مجلس را به قصد کشت کتک می‌زنند برای همه کافی است. در نظر اینها اولا رای مردم زینتی و باسمه‌ای است و ثانیا در صورت نیاز با تقلیل انتخابات به بیعت یکطرفه کار مملکت راه می‌افتد. در حالی‌که شما می‌دانید دموکراسی، سازماندهی اجتماعی یا تحزب و انتخابات رقابتی اضلاع مثلثی هستند که با هم پیوند ذاتی و عمیق داشته و اصولا لازم و ملزوم یکدیگرند. حتی وجود انتخابات و وجود چیزی به نام حزب نیز نمی‌تواند دلیلی بر تحزب و دموکراسی باشد.