احمدرضا ایراندوست – برای کربلایی های شهرمان و جای خالی شهدا

هر که در این بزم مقرب تر است جام بلا بیشترش میدهند
اگر به اسامی برخی از معمرین شهرمان دقت کنیم ، تک و توک به اسامیی برخورد میکنیم که پیشوند کربلایی را در قبل از نامشان به کار میبردند ، وقتی پای صحبت هر کدام از این کربلا رفته ها مینشستیم و به ماجرای مسافرت نینوایی اشان گوش میدادیم ، متوجه میشدیم که این عزیزان عاشق با چه بدبختی ها و مصیبت هایی ، آن هم در اوج ناامنی خودشان را به پابوس ابا عبدالله الحسین رسانده اند ، مسافرتهایی که با توجه به بعد مسافت شاید شش ماه به طول میکشیده که در این شش ماه هزاران بلا را به جان میخریدند، و زمانی که موفق میشدند قبر شش گوشه امام حسین (ع) را در بغل بگیرند ، همه سختی ها و دشواری های طول راه را فراموش میکردند.این نوع کربلا رفتن چنان سخت و غیر قابل باور بود که عده ای بر این عقیده بودند که زائر کربلا در این راه باید دست و یا پایش را از دست بدهد تا موفق به زیارت عزیز زهرا گردد و خیلی ها هم حاضر بودند دست و پای خود را بدهند ولی بتوانند به زیارت قمر بنی هاشم نائل گردند.وقتی هم از این مسافرت سخت و دشوار برمیگشتند ، تا سالیان سال حکایات و داستانهای این مسافرت را برای همشهریان و دوستان و آشنایان تعریف میکردند.وقتی یکی از همشهریانمان در آن زمانها موفق میشد که به این زیارت برود ، مورد احترام بقیه افراد جامعه قرار میگرفت به طوری که پیشوند کربلایی جزیی جدایی ناپذیر از نام این افراد میشد.بعد از سقوط صدام و آزاد سازی سرزمین عراق از دست رژیم بعثی ، راه کربلا نیز تقریبا باز شد و بیشتر عاشقان امام حسین (ع) توانستند از نزدیک به زیارت سید الشهدا بروند.از زمانی که صدام سقوط کرد ، مردم در دسته ها و گروههای مختلف راهی کربلا شدند و توانستند حسابی دلی از عزا دربیاورند.به طوری که در ابتدای سقوط صدام مردم به راحتی و حتی بدون گذرنامه و پاسپورت و ویزا راهی کربلا میشدند.آنهایی که وانت داشتند نیز برای رساندن کمکهای اهدایی مردم برای شیعیان عراق خیلی راحت میتوانستند از مرز عبور کرده و با اتومبیل شخصی خود وارد کشور عراق شوند.چند سالی است که عاشقان اباعبدالله الحسین سعی میکنند قبل از فرا رسیدن اربعین حسینی به صورت زمینی و هوایی خودشان را به نجف رسانده و از آنجا تا کربلا را با پای پیاده به سمت حرم اباعبدالله طی کنند.این مراسم که بزرگترین راه پیمایی در کل جهان نام گرفته و حتی از مناسک حج نیز پرجمعیت تر است ، تعجب جهانیان را برانگیخته و در این مانده اند که این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست ، این چه شمعی است که جانها همه پروانه اوست.واقعا معنی این بیت شعر را تا کنون کمتر کسی درک کرده است.اگر روزی تک و توک افراد پیشوند نامشان کربلایی بود، این روزها بیشتر عاشقان امام حسین (ع) کربلا رفته و کربلایی هستند.اما واقعا جای شهدا خالی است ، جای شهدایی که دوست داشتند با پیروزی در جنگ خودشان را به سرزمین کربلا برسانند و از نزدیک قبر امام حسین (ع) را در بغل بگیرند.این روزها کمتر خانواده ای را سراغ داریم که فرد یا افرادی از خانواده اشان راهی زیارت کربلا نشده باشد.زیارت همگی این عزیزان قبول باشد.امیدوارم کسانی که آرزوی این سفر معنوی را در دل دارند ، برای روز اربعین آینده در کربلا باشند.تا مطلبی دیگر ایام به کامتان باد.