عبدالرضا شیبانی : با تقدیم شعری که آقای علی عبدالهیان برایم پیامک کرده است از همه ی کسانیکه به طرق گوناگون با ما ابراز همدردی کردند و تسلیت گوی ما در مصیبت جانکاه فقدان مادر گردیدند ، صمیمانه تقدیر و تشکر می کنم . ” اذا مات المادر” هم ثلمه ای است که با هیچ […]
عبدالرضا شیبانی : با تقدیم شعری که آقای علی عبدالهیان برایم پیامک کرده است از همه ی کسانیکه به طرق گوناگون با ما ابراز همدردی کردند و تسلیت گوی ما در مصیبت جانکاه فقدان مادر گردیدند ، صمیمانه تقدیر و تشکر می کنم . ” اذا مات المادر” هم ثلمه ای است که با هیچ چیز جبران نمی شود . شاید در آینده فرصتی برای حرفهای بیشتر در این زمینه فراهم گردد .
با خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه از خیابانی که نیست
می نشینی روبرویم خستگی در میکنی
چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست
باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است ؟
باز می خندم که خیلی ، گرچه می دانی که نیست
شعر می خوانم برایت واژه ها گل می کنند
یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست
چشم می دوزم به چشمت می شود آیا کمی
دستهایم را بگیری توی دستانی که نیست
وقت رفتن می شود با بغض می گویم نرو
پشت پایت اشک ریزم توی ایوانی که نیست
می روی و خانه لبریز از نبودت می شود
باز تنها می شوم با یاد مهمانی که نیست
رفته ای و بعد تو این کار هر روز منست
باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست
کودک که بودم،
وقتی زمین می‌خوردم،
مادرم مرا می‌بوسید،
تمام دردهایم از یادم می‌رفت…
دیروز زمین خوردم، دردم نیامد،
اما…
به جایش تمام بوسه‌های مادرم به یادم آمد.
خداوند همه اموات را قرین رحمت خویش گرداند به خصوص مادر مومنه و فداکار شما را
اشکم در اومد … منم عزیز از دست دادم خیلی سخته خدا بهتون صبر بده آقای شیبانی
لفظ بچه ننه در دوران كودكي و نوجواني برايمان ناراحت كننده بود اما قريب به اتفاقمان بچه ننه هستيم .وجود مادر در خانه بركتي است كه هيچ جايگزيني ندارد.اميدوارم بهشت برين جايگاه تمام مادراني باشد كه دستشان از دنيا كوتاه است ،و به كساني كه هنوز از نعمت نفس ها و محبت هاي صادقانه و خالصانه مادر برخوردار هستند ، اين سفارش را دارم كه قدر اين گوهر گرانبها را بدانند.برايم تعريف كردند زماني را كه آقاي شيباني به اتفاق برادرشان در بيمارستان بر بالين مادرشان حاضر گرديدند ، بر پاي مادر بوسه زدند.ايشان گفتند: كاش و اي كاش زماني كه مادر در قيد حيات بود بر پايشان بوسه ميزدم ، نه اكنون كه بر تخت بيمارستان بستري هستند.علما و بزرگان سفارش دارند كه فرزند بايد بين دو ابروي مادر را ببوسد.اما من طبق گفته جناب شيباني عقيده دارم كه بايد در زمان حيات بر پاي مادرانمان بوسه بزنيم ، گرچه هيچ مادري به خاطر مهري كه به فرزند دارد حاضر نخواهد شد فرزندانش چنين كاري را بكنند.بار ديگر از طريق صفحه كليد كامپيوتر اين مصيبت سخت و جانكاه را به خانواده عبدالهيان و شيباني و خصوصا سرور گرامي جناب آقاي عبدالرضا شيباني را تسليت گفته و برايشان آرزوي صبر دارم و اميدوارم كم كم بتوانند خودشان را در شرايط روز جامعه و زندگي وفق دهند.گرچه كاري است سخت و دشوار
می روی و خانه لبریز از نبودت می شود
باز تنها می شوم با یاد مهمانی که نیست
وقتی که تو نیستی ؛
هزار کودک گمشده در نهان من ، لای لای مادرانه تو را می طلبند …
سید علی صالحی