معاون اول رئیس جمهور و شهرستان شدن میمه

سلام/یکی از اشکالات ما مردم میمه این است که منتظریم اتفاقی مثل معجزه ( مثلا شهرستان شدن میمه) بیفتد و صبح بیدار شویم و ببینیم که قیمت زمین هایمان چند برابر شده. جوان هایمان همه دارای شغل مناسب هستند و شهرمان ره صد ساله را یک شبه طی کرده و تنه به تنه ی شاهین شهر می زند و نشستیم و غر می زنیم که فلانی ها نگذاشتند شهرستان شویم و تقصیر شورا و نماینده و … بود که شهرستان نشدیم
شهرستان شدن میمه تقریبا منتفی است نه بخاطر اختلافاتی که با وزوان داری بلکه بخاطر سیاست های دولت جدید درباره تقسیمات کشوری. بیایید کمی منطقی باشیم شهرستان شدن میمه شرط نه شرط لازم برای پیشرفت است نه شرط کافی! ما نه جمعیت کافی برای پیشرفت داریم نه امکانات کافی نه سرمایه کافی. مردمی داریم ریز بین اما مشکل مردم ما نگاه تدافعی است نه جریان ساز.
همیشه بعد از یکسال روی کار آمدن شورای جدید شهر میگوییم که شورای قبل بهتر عمل می کرد!همیشه منتظریم یک منجی بیاید و همه غصه های ما را یک شبه حل کند. غافل از اینکه این شورای شهر عصاره ی فضایل (و همینطور رذایل) مردم شهر هستند و قرار نیست معجزه کنند! نگاه تدافعی کوچکترین اشکالات را میبیند. از ارتفاع نرده های پل زیر گذر تا فلان درخت آفت زده در فلان پس کوچه. به آت اعتراض می کند و تعریض و کنایه می زند. در بهترین حالت جلو کاری را که مایل به انجامش نیست می گیرد. اما نگاه جریان ساز نگاهی است که باعث پیشرفت به سوی هدف دلخواه و معین می شود.
یک مثال از این نگاه این است که شهری مثل کاشان که آثار باستانی آنچنانی ندارد( در غیاث با شهرتش ) با استفاده از مانور روی میراث فرهنگی ناملموسی که از گذشتگانشان برایشان به ارث رسیده(گلابگیری و عرقیات) درآمد عجیبی عاید شهر و مردم شهر و حتی شهرهای اطرافشان کنند! گلابگیری یک سنتی است در حد شیره پزی ما اما ما روی این میراث ماملموس مانور کافی ندادیم و آنها دادند و یک شهر کویری بی آب و علف از خیلی شهر های توریستی دیگر درآمد زایی بیشتری از گردشگری دارد! شهری که اگر در حالت عادی مرکز استان هم میشد به آن اقبالی نمی شد.
کامنت های بعضی از دوستان را که می بینم یاد نوشته های جلال آل احمد میافتم. از مکه تا آمریکا همه را به باد انتقاد میگرفت. ولی راه پیشرفت از تلاش برای هدفی مشخص میاید. ( البته نکته بینی هم خوب است)
راه پیشرفت میمه فقط از شهرستان شدن نمی گذرد.