خاطره انگیزها – 20 مهر 90 – شیره پزی در میمه

خاطره انگیزها – بیستم مهرماه سال نود

چهل ، پنجاه سال پیش ، در این موقع از سال ، فعالیت کارگاههای شیره پزی به شهر میمه رونق خاصی می بخشید. موستان ، جان خود را به زندگی با صفا و بی ریای مردمی که از بام تا شام ، با عرق جبین ، تیمارش کرده بودند ، تقدیم می کرد.

قبل از آن ، انگورهای بهتر ، بندآویز سقف خانه های قدیمی می شد تا بخشکد و زندگی را برویاند. کشمش ، در جیبهای بزرگ لباس سنتی آنروز میمه که ” قوا ” به ضم قاف یا قبایش می گفتند و  اندازه ای در مایه ی کیسه برنجهای امروزی داشت ، دوپینگ پایمردی پای مردانی بود که بی مدد گاو آهن زمین را تا عمق خاک مغذی اش زیر و رو می کردند. هنوزم ز خردی به خاطر در است که پدر بزرگ و عمو حسینعلی و عمو غلامحسین و عمو مرتضی که عمده مالکان شهر هم محسوب می شدند با خانمهای کدبانویشان ، روزهای سرد پاییزی را چگونه با چراغ صمیمیت و محبت خود گرم می کردند و شیره پزی هایشان چه انس و الفتی را بین در و همسایه به ارمغان می آورد. این خانمها رانندگی نمی کردند ولی مدیران واقعی خانواده بودند. حتما می شد در کارت دعوت عروسی اسم این خانم ها را ، بدون انگشت اتهام فمنیست شدن ، زودتر از مردانشان نوشت. این روزها ، یا همه چیز از رونق افتاده است یا به قول شهریار ، ولی به چشم من آن عینک جوانی نیست. خیلی می شود نوشت ولی وقت بامدادی من کم است.اصلا  آدم با نوستالژی به اندازه ی یک ابر دلش می گیرد. دیروز دوست عزیزم آقای ساربان با پیشنهاد خودش از یک کارگاه شیره پزی تصاویری تهیه کرد که دیدن آنها مملو از لطف است.

خانه های متمولین آن روزگار هنوز هم اسباب بزرگی را حفظ می کنند. خانه ی مرحوم میرزا عبدالله متقی از همان خانه هاست. تلاش برای نگهداری جلوه هایی از زندگیهای سنتی شهروندان امروزی ، کوششی برای آشتی دادن سنت و مدرنیته هم محسوب می شود.

زندگی با همه ی سختی های معیشت مردانه ی آن روزها ، به شیرینی دوشاب بود و به زلالی آن.

جوان ترها نه تنها از تجربه ی جهان دیده ها مستغنی نیستند که بی کمک آنها که فوت های اصلی کوزه گری را بلدند یا دوشابشان خیلی رقیق می شود و یا خیلی غلیظ !!

مردان عیال پرستی هم وجود دارند که علاوه بر انگور مالی که تخصصی مردان است ، قسمتی از کارهای زنان را نیز عهده دار می شوند.

و حتما با احساس مسرت ، به حاصل ” کد یمین ” خود نگاه می کنند.

در گوشه ای از این عمارت قدیمی ، دامداری مختصری هم با لوازم مختلف آن وجود دارد . با ورود عکاس صبح میمه آثار نگرانی  از جهت نگاه این زبان بسته ها ، احساس می شود. این دوربین حاشیه های امن را به هم می زند.

و در این خانه ها رونق و صفا با هم هست. انگور هایشان شکر افشان باد!!