احمدرضا ایراندوست – خاطره ای از خالق نوایی نوایی

حدود دو سال قبل و زمانی که سریال پشت کوههای بلند ساخته استاد امرااله احمد جو از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش میشد ، آقای احمدجو همزمان در دفتری در منطقه سعادت آباد تهران کار تدوین سریال را انجام میدادند و به صورت شب به شب و قسمت به قسمت تحویل پخش میدادند.در این مدت گه گاهی به نزد آقای احمد جو میرفتم و یکی دو ساعتی به گپ و گفت میپرداختیم .یکی از استادان دانشگاه علم و صنعت ایران که رفاقت دیرینه ای با آقای احمدجو دارند به واسطه این که پسر من دانشجوی ایشان میباشد باب دوستی مشترکی آغاز گردید.ایا آشنایی باعث گردید که در بیشتر دیدارهایی که آقای احمد جو و آقای روزبه خسروی داشته باشند من هم حضور داشته باشم .در یک شبی فرزندم به من اطلاع داد که امشب به اتفاق آقای احمد جو مهمان منزل استاد خسروی هستیم و استاد خیلی اصرار داشتند که من همزمان دو پسرم را هم با خودم به منزل ایشان ببرم.بعد از تعطیلی کار روزانه و رفتن به منزل ، با فرزندانم عازم منزل آقای خسروی که در خیابان سهروردی سکونت داشتند ، گردیدیم .وقتی به منزل ایشان رسیدیم ، در طول راه پسرم بارها و بارها به من گوشزد میکرد که استاد از سیگار بدشان می آید ، و شما سعی کنید که در مدت حضور در منزل ایشان استعمال دخانیات نکنی ، من هم اطاعت کردم و در هنگام پیاده شدن از اتومبیل پاکت سیگار را به همراه فندک در داخل اتومبیل گذاشته و کلا خلع سلاح شده راهی منزل استاد شدیم.وقتی وارد شدید دیدیم که آقای احمد جو زودتر از ما خودشان را رسانده اند و در صدر مجلس در حال دود کردن سیگار هستند ، نگاهی به فرزندم کردم که خودش تا ته قضیه را متوجه شد.بعد از تعارفات معمول و سلام و علیک کردن ، دیدم به غبر از آقای احمد جو پنج نفر دیگر هم حضور دارند.استاد خسروی ابتدا من و فرزندانم را به حاضرین معرفی کردند و سپس گفتند : ایشان استاد غلامعلی پور عطایی خالق آهنگ نوایی نوایی هستند و یکی از استادان بنام موسیقی مقامی خراسان هستند که امشب افتخار میزبانی را به ما داده اند.چون آن موقع حواسم به این آهنگ نبود ، خیلی شناخت نسبت به ایشان پیدا نکردم .دو نفر جوان هم بودند که بلوچ بودند و در زمینه موسیقی ناحیه سیستان و بلوچستان فعالیت میکردند ، دو نفر هم از شاگردان استاد بودند که در آن زمان کمک جال استاد بوده و در میزبانی همکاری میکردند.به آقای احمد جو گفتم : مگر اینجا سیگار کشیدن ممنوع نیست ؟ در جواب گفتند کسی در این خصوص برای من خط قرمزی تعیین نکرده و شما هم میتوانی شریک کار من باشی ، مجلس گرم شد.ابتدا استاد خسروی که خودشان یکی از استادان بنام کمانچه هستند ، ساز خود را برداشته و تکه های از موسیقی بختیاری را فی البداهه نواختند و سپس پیرامون همین آهنگ هم توضیحاتی برای حاضرین دادند که من چون کارشناس نبودم فقط شنونده بودم .بساط شام را که استاد از بیرون سفارش داده بود چیدند و شام را خوردیم که جایتان خالی بود.نوبت به استاد پور عطایی رسید و حاضرین که ایشان را به خوبی میشناختند ، درخواست اجرای آهنگ نوایی نوایی کردند.وقتی استاد ساز را به دست گرفت و شروع به زدن و خواندن کرد ، تازه متوجه شدم که ایشان که هستند و اکنون من در مقابل چه شخصیت هنرمندی نشسته ام .مجلس تا ساعت دو نیمه شب ادامه داشت و چون ساختمانی که استاد در آن سکونت داشتند خالی از سکنه بود مزاحمتی برای کسی ایجاد نمیشد و هنرمندان با خیال راحت به عرضه هنر خود پرداختند.جایتان خالی کلی کیف کردیم و از هنر نمایی استاد پور عطایی لذت بردیم .گه گاهی از استاد خسروی سراغ استاد پور عطایی را می گرفتم و ایشان میگفتند: استاد بیمار است و از نظر مادی نیز در مضیقه هستند.حقوق بگیر جایی نیستند و حتی دفترچه بیمه هم ندارند.هیچ ارگانی از ایشان حمایت نمیکند و شاید در طول سال و به مناسبتهایی خاص از ایشان یادی بکنند ، دیگر حتی کلاس تدریس موسیقی را هم نمیتواند اداره کند و خلاصه اینکه تک و تنها در مقابل بیماری مبارزه میکند.حدود بیست روز قبل خبر بیماری ایشان رسانه ای شد و من از طریق استاد جویای احوالش میشدم که متاسفانه خبرهای خوبی نداشت.قبل از بیماری ایشان تلفنی جویای حالش بودم و ایشان مدام من را دعوت به خراسان میکردند و من این دعوت را همیشه به آینده حواله میدادم .در این مدت بیماری از خجالت نتوانستم مستقیما با ایشان صحبت کنم و سرانجام در روز دوازدهم مهرماه سال جاری در اوج فقر و تنگدستی رخ در نقاب خاک کشید .اما آثارش تا قرنها می ماند و نام ایشان را زنده نگه میدارد.روحش شاد باد.