احمدرضا ایراندوست – تولیت حضرت سیده صالحه خاتون در ازان

بسم الله الرحمن الرحیم
متولی گری در آستانه مقدسه حضرت سده صالحه خاتون ارثی بوده و اینک نیز یک نفر از خانواده حسینیان که سادات هم بوده متولی این مکان مقدس میباشد.آنهایی که هم سن و سال من هستند به خوبی به یاد می آورند ، پیرمردی معمم ، خوش سیما ، خندان و همیشه متبسم که سوار بر الاغی سفید رنگ در طول هفته دو یا سه بار از روستای اذان و یا همان سیده صالحه خاتون به میمه می آمد.مردم میمه از قدیم و ندیم احترام خاصی را برای خانواده سادات قائل بودند، حال اگر سیدی هم محلی خودمان نیز محسوب میشد به مراتب بیشتر مورد تکریم اهالی منطقه قرار میگرفت .آقا سید محتشم پیرمرد ریش سفید خوش چهره متولی آستانه مقدس سیده صالحه خاتون بود.ایشان پدر بزرگ متولی فعلی سیده صالحه خاتون بودند.تشکچه سبزی را روی پالان الاغ انداخته و سوار بر همین الاغ از اذان تا میمه تشریف می آوردند، با انکه آن زمان در دوران کودکی به سر میبردم ، اما خیلی دوست داشتم آقا را از نزدیک ببینم ، هر گاه که ایشان را میدیدم به نزدش شتافته و سلامی خدمتشان عرض میکردم ، به علت کهولت سن ، شنوایی خوبی نداشتند و من مجبور بودم با صدای بلند سلام خودم را تکرار کنم .یکی از دلایلی که من ارادت خاصی نسبت به ایشان داشتم این بود که آرامگاه هر دو پدر بزرگ مادر من در این مکان مقدس قرار داشت و مادر من همیشه فکر میکرد دین بزرگی بر گردن دارد و باید این دین را با احترام ویژه به ایشان ادا نماییم .این نگرش از مادرم به ما فرزندان نیز به ارث رسیده که همیشه نسبت به این خاندان ادای احترام نماییم ،گرچه قیافه نورانی آقا سید محتشم خاص بود و کمتر چنین شمایلی را در خاندان حسینیان مشاهده نموده ام .بعد از فوت آقا سید محتشم فرزند ارشد ایشان بنا بر عرف و قانون این خانواده مسئول مستقیم این آستانه گردید و بالطبع کسی که متولی چنین مکان مقدسی می گردد ، در همان جا نیز به اتفاق خانواده سکونت میکند.بعد از فوت فرزند ارشد نوبت به برادر کوچکتر رسید که ایشان نیز طبق گفته های مرحوم پدرم همدوره سربازی ایشان بوده و این هم علتی دیگر بر واجب الااحترام بودن ایشان گردید. پدرم تا زمانی که نیرویی در بدن داشت هر از گاهی سوار بر دوچرخه شده و راه این زیارتگاه را به صورت میانبر طی کرده و خودش را به این مکان مقدس میرساند.برای پدر مرحوم من هم فال بود و هم تماشا ، هم به زیارت سیده صالحه خاتون رفته و با نثار فاتحه ای برای درگذشتگان سببی ، به دیدار دوست و همدوره سربازی نیز میشتافت.این عادت به نوعی به صورت ارث به ما فرزندان نیز رسیده است و کم اتفاق می افتد که حقیر به میمه بروم و به پابوس این آستان مقدس نروم .
در زمانهای نه چندان دور اکثر خانواده های میمه در کنار شغل شریف کشاورزی به دامداری و دامپروری هم می پرداختند.آنهایی که دام بیشتری داشتند، به صورت مستقل و با به کار گیری شخصی در کسوت چوپانی امورات خودشان را میگذراندند.اما عده ای هم بودند که تعداد دام کمتری داشته و مجبور بودند چکنه کس دیگری گردند، وقتی تعداد این چکنه ها به حد نصاب میرسید تشکیل یک گله گوسفند درست و حسابی را میداد که در فصول گرم سال شبانه روزی به صحرا رفته و در فصول سرد سال روزها به چرا رفته و شبا هنگام به منزل کوچ داده میشدند.در زمانی که فصل دوشیدن گوسفندان بود ، طبق یک رسم و عادت قدیمی شیر یک روز تمام گوسفندان را به خانواده آقا سید محتشم میدادند و آن روز شیر را برای مصارف شخصی حرام دانسته و کل محصول را با طیب خاطر به این خانواده سادات اهدا می کردند .خوب به یاد دارم که در چنین روزی گله در هنگام ظهر به کنار آستانه مقدسه سید صالحه خاتون آمده و در آنجا قاش میکرد و مادرانمان همانجا شیر را دوشیده تقدیم میکردند.البته آن زمانها این خانواده درآمد دیگر نداشته و از محل کمکهای مردمی روزگار میگذراندند.اما امروزه متولی این آستانه در استخدام سازمان اوقاف بوده و به مانند کارمندان دیگر ادارات و سازمانها حقوق دریافت کرده و بعد از این که به سن بازنشستگی نائل گردید از مزایای بازنشستگی خودشان و خانواده اشان بهره مند خواهند شد. با این که مردم منطقه سعی می کنند در نگهداری و نظافت این مکان مقدس کوشا باشند، اما باز هم نگهداری و نظافت چنین فضای بزرگی از عهده یک نفر برنیامده و بر همه مومنین فرض است که با این خانواده سادات همکاری نموده و از عنایان خودشان دریغ ننمایند.ارامگاه آقا سید محتشم به اتفاق دو فرزند ذکورشان در قسمت شمالی ضریح مطهر واقع گردیده ، از کسانی که برای زیارت به این مکان مشرف میشوند درخواست میشود با ذکر فاتحه ای برای این خانواده روحشان را شاد نمایند .تا مطلبی دیگر خدا نگهدار شما باد.